1. Mając przeto takie obietnice, najmilsi, oczyśćmy się z wszelkich brudów ciała i ducha, dopełniając uświęcenia naszego w bojaźni Bożej.
1. has igitur habentes promissiones carissimi mundemus nos ab omni inquinamento carnis et spiritus perficientes sanctificationem in timore Dei
2. Otwórzcie się dla nas! Nikogośmy nie skrzywdzili, nikogo nie uwiedli, nikogo nie oszukali.
2. capite nos neminem læsimus neminem corrupimus neminem circumvenimus
3. Nie mówię tego, żeby was potępiać. Powiedziałem już, że pozostajecie w sercach naszych na wspólną śmierć i wspólne z nami życie.
3. non ad condemnationem dico prædixi enim quod in cordibus nostris estis ad conmoriendum et ad convivendum
4. Z wielką ufnością odnoszę się do was, chlubię się wami bardzo. Pełen jestem pociechy, opływam w radość w każdym ucisku.
4. multa mihi fiducia est apud vos multa mihi gloriatio pro vobis repletus sum consolatione superabundo gaudio in omni tribulatione nostra
5. Kiedyśmy przybyli do Macedonii, nasze ciało nie doznało żadnej ulgi, lecz zewsząd byliśmy dręczeni: zewnątrz walki, wewnątrz obawy.
5. nam et cum venissemus Macedoniam nullam requiem habuit caro nostra sed omnem tribulationem passi foris pugnæ intus timores
6. Lecz Pocieszyciel pokornych, Bóg, podniósł i nas na duchu przybyciem Tytusa.
6. sed qui consolatur humiles consolatus est nos Deus in adventu Titi
7. Nie tylko zresztą jego przybyciem, ale i pociechą, jakiej doznał wśród was, gdy nam opowiadał o waszej tęsknocie, o waszych łzach, o waszym zabieganiu o mnie, tak że radowałem się jeszcze bardziej.
7. non solum autem in adventu ejus sed etiam in solacio quo consolatus est in vobis referens nobis vestrum desiderium vestrum fletum vestram æmulationem pro me ita ut magis gauderem
8. A chociaż może i zasmuciłem was moim listem, to nie żałuję tego; nawet zresztą gdybym i żałował, widząc, że list ów napełnił was na pewien czas smutkiem,
8. quoniam et si contristavi vos in epistula non me pænitet et si pæniteret videns quod epistula illa et si ad horam vos contristavit
9. to teraz raduję się - nie dlatego, żeście się zasmucili, ale żeście się zasmucili ku nawróceniu. Zasmuciliście się bowiem po Bożemu, tak iż nie ponieśliście przez nas żadnej szkody.
9. nunc gaudeo non quia contristati estis sed quia contristati estis ad pænitentiam contristati enim estis secundum Deum ut in nullo detrimentum patiamini ex nobis
10. Bo smutek, który jest z Boga, dokonuje nawrócenia ku zbawieniu, którego się /potem/ nie żałuje, smutek zaś tego świata sprawia śmierć.
10. quæ enim secundum Deum tristitia est pænitentiam in salutem stabilem operatur sæculi autem tristitia mortem operatur
11. To bowiem, że zasmuciliście się po Bożemu - jakąż wzbudziło w was gorliwość, obronę, oburzenie, bojaźń, tęsknotę, zapał i potrzebę wymierzenia kary! We wszystkim okazaliście się bez nagany.
11. ecce enim hoc ipsum secundum Deum contristari vos quantam in vobis operatur sollicitudinem sed defensionem sed indignationem sed timorem sed desiderium sed æmulationem sed vindictam in omnibus exhibuistis vos incontaminatos esse negotio
12. Dlatego też choć napisałem wam, to nie z powodu tego, który dopuścił się niesprawiedliwości, ani nie przez wzgląd na pokrzywdzonego, lecz by okazać nasze wobec Boga zatroskanie o was.
12. igitur et si scripsi vobis non propter eum qui fecit iniuriam nec propter eum qui passus est sed ad manifestandam sollicitudinem nostram quam pro vobis habemus ad vos coram Deo
13. Tak więc doznaliśmy pociechy. A radość nasza spotęgowała się jeszcze bardziej tą radością, jakiej doznał Tytus, przez was wszystkich podniesiony na duchu.
13. ideo consolati sumus in consolatione autem nostra abundantius magis gavisi sumus super gaudium Titi quia refectus est spiritus ejus ab omnibus vobis
14. Przeto jeśli się wami chlubiłem przed nim, nie doznałem zawstydzenia. Podobnie jak wszystko mówiliśmy wam zgodnie z prawdą, tak też prawdziwą jest nasza chluba wobec Tytusa.
14. et si quid apud illum de vobis gloriatus sum non sum confusus sed sicut omnia vobis in veritate locuti sumus ita et gloriatio nostra quæ fuit ad Titum veritas facta est
15. Serce zaś jego jeszcze bardziej lgnie ku wam, gdy wspomina wasze posłuszeństwo i to, jak przyjęliście go z bojaźnią i drżeniem.
15. et viscera ejus abundantius in vos sunt reminiscentis omnium vestrum obœdientiam quomodo cum timore et tremore excepistis eum
16. Cieszę się, że we wszystkim mogę wam ufać.
16. gaudeo quod in omnibus confido in vobis
Versículos relacionados com 2 List do Koryntian, 7:
2 Koryntian 7 mówi o pokucie i smutku według Boga, w porównaniu z światowym smutkiem, który nie powoduje zmian. Rozdział podkreśla radość, jaka wynika z pokuty i pojednania z Bogiem, a także o znaczeniu utrzymania zdrowej relacji z innymi chrześcijanami.
2 Koryntian 7:9-10-„Zatem teraz zdaję sobie sprawę z radości z doskonałego zaufania do ciebie, zarówno we wszystkim, co mnie, jak i w was. Żałuję; chociaż już mnie żałowałem, odkąd ten list zasmucił cię Krótki czas. " Apostoł Paweł mówi o radości z zaufania do tych, którzy żałowali, nawet jeśli jego wezwanie do pokuty spowodowało chwilowy smutek.
2 Koryntian 7:11 - „Dla smutku według Boga wywołuje pokutę za zbawienie, które nikt nie przynosi ważności; ale smutek świata powoduje śmierć”. Paweł kontrastuje smutek według Boga z smutkiem świata, podkreślając, w jaki sposób pierwsza prowadzi do pokuty i zbawienia, podczas gdy drugi prowadzi do śmierci.
2 Koryntian 7:14 - „Bo jeśli włożyłem wam jakoś, nie byłem zawstydzony; ale jak powiedzieliśmy ci wszystko, więc nasza duma z Tito była prawdziwa”. Paweł podkreśla znaczenie prawdy i szczerości w stosunkach między chrześcijanami oraz sposób, w jaki radość z relacji z innymi w wierze może być autentyczna i utrzymywana, gdy prawda jest ceniona.
2 Koryntian 7:16 - „Raduję się władzy, aby ci zaufać”. Paweł mówi o swojej radości, by ufać Koryntianom, podkreślając znaczenie wzajemnego zaufania i utrzymując zdrowe relacje między chrześcijanami.
2 Koryntian 7:1 - „Dlatego mając takie obietnice, oczyszczamy się z wszelkich zanieczyszczeń, zarówno z ciała, jak i ducha, doskonaląc naszą świętość w strachu przed Bogiem”. Rozdział zaczyna się od wezwania do świętości i oczyszczenia, podkreślając, w jaki sposób praktyki te są niezbędne do utrzymania zdrowej relacji z Bogiem i innymi chrześcijanami.
Capítulos: