1. Deus parentum et Domine misericordiæ tuæ qui fecisti omnia verbo tuo

1. «Dio dei padri e Signore di misericordia, che tutto hai creato con la tua parola,

2. et sapientia tua constituisti hominem ut dominetur creaturæ quæ a te facta est

2. che con la tua sapienza hai formato l'uomo, perché domini sulle creature fatte da te,

3. ut disponat orbem terrarum in æquitate et justitia et in directione cordis judicium judicet

3. e governi il mondo con santità e giustizia e pronunzi giudizi con animo retto,

4. da mihi sedium tuarum adsistricem sapientiam et noli me reprobare a pueris tuis

4. dammi la sapienza, che siede in trono accanto a te e non mi escludere dal numero dei tuoi figli,

5. quoniam ego servus tuus et filius ancillæ tuæ sum homo infirmus et exigui temporis et minor ad intellectum judicii et legum

5. perché io sono tuo servo e figlio della tua ancella, uomo debole e di vita breve, incapace di comprendere la giustizia e le leggi.

6. et si quis erit consummatus inter filios hominum si afuerit ab illo sapientia tua in nihilum conputabitur

6. Se anche uno fosse il più perfetto tra gli uomini, mancandogli la tua sapienza, sarebbe stimato un nulla.

7. tu me elegisti regem populo tuo et judicem filiorum tuorum et filiarum

7. Tu mi hai prescelto come re del tuo popolo e giudice dei tuoi figli e delle tue figlie;

8. dixisti ædificare templum in monte sancto tuo et in civitate habitationis tuæ aram similitudinem tabernaculi sancti tui quod præparasti ab initio

8. mi hai detto di costruirti un tempio sul tuo santo monte, un altare nella città della tua dimora, un'imitazione della tenda santa che ti eri preparata fin da principio.

9. et tecum sapientia quæ novit opera tua quæ et adfuit tunc cum orbem terrarum faceres et sciebat quid placitum esset oculis tuis et quid directum in præceptis tuis

9. Con te è la sapienza che conosce le tue opere, che era presente quando creavi il mondo; essa conosce che cosa è gradito ai tuoi occhi e ciò che è conforme ai tuoi decreti.

10. mitte illam de sanctis cælis tuis et mitte illam a sede magnitudinis tuæ ut mecum sit et mecum laboret et sciam quid acceptum sit apud te

10. Inviala dai cieli santi, mandala dal tuo trono glorioso, perché mi assista e mi affianchi nella mia fatica e io sappia ciò che ti è gradito.

11. scit enim illa omnia et intellegit et deducet me in operibus meis sobrie et custodiet me in sua potentia

11. Essa infatti tutto conosce e tutto comprende, e mi guiderà prudentemente nelle mie azioni e mi proteggerà con la sua gloria.

12. et erunt accepta opera mea et disponam populum tuum juste et ero dignus sedium patris mei

12. Così le mie opere ti saranno gradite; io giudicherò con equità il tuo popolo e sarò degno del trono di mio padre.

13. quis enim hominum poterit scire consilium Dei aut quis poterit cogitare quid velit Dominus

13. Quale uomo può conoscere il volere di Dio? Chi può immaginare che cosa vuole il Signore?

14. cogitationes enim mortalium timidæ et incertæ providentiæ nostræ

14. I ragionamenti dei mortali sono timidi e incerte le nostre riflessioni,

15. corpus enim quod corrumpitur adgravat animam et deprimit terrena inhabitatio sensum multa cogitantem

15. perché un corpo corruttibile appesantisce l'anima e la tenda d'argilla grava la mente dai molti pensieri.

16. et difficile æstimamus quæ in terra sunt et quæ in prospectu sunt invenimus cum labore quæ in cælis sunt autem quis investigavit

16. A stento ci raffiguriamo le cose terrestri, scopriamo con fatica quelle a portata di mano; ma chi può rintracciare le cose del cielo?

17. sensum autem tuum quis scivit nisi tu dederis sapientiam et miseris sanctum spiritum tuum de altissimis

17. Chi ha conosciuto il tuo pensiero, se tu non gli hai concesso la sapienza e non gli hai inviato il tuo santo spirito dall'alto?

18. et sic correctæ sunt semitæ eorum qui in terris sunt et quæ tibi placent didicerunt homines

18. Così furono raddrizzati i sentieri di chi è sulla terra; gli uomini furono ammaestrati in ciò che ti è gradito; essi furono salvati per mezzo della sapienza».





“Quanto mais te deixares enraizar na santa humildade, tanto mais íntima será a comunicação da tua alma com Deus”. São Padre Pio de Pietrelcina