1 W dwudziestym siódmym roku [panowania] Jeroboama, króla izraelskiego - Azariasz, syn Amazjasza, został królem judzkim.
2 W chwili objęcia rządów miał szesnaście lat i panował pięćdziesiąt dwa lata w Jerozolimie. Matce jego było na imię Jekolia - z Jerozolimy.
3 Czynił on to, co jest słuszne w oczach Pańskich - tak jak czynił jego ojciec Amazjasz.
4 Jedynie wyżyny nie zostały usunięte. W dalszym ciągu lud składał na wyżynach ofiary krwawe i kadzielnice.
5 Lecz Pan dotknął króla, tak iż stał się trędowaty aż do dnia swojej śmierci, i mieszkał w domu odosobnienia - podczas gdy Jotam, jego syn, kierował pałacem i sądził lud kraju.
6 A czyż pozostałe dzieje Azariasza i wszystkie jego czyny nie są opisane w Księdze Kronik Królów Judy?
7 I spoczął Azariasz ze swymi przodkami, i pochowano go z jego przodkami w Mieście Dawidowym. A syn jego Jotam został w jego miejsce królem.
8 W trzydziestym ósmym roku [panowania] Azariasza, króla judzkiego, Zachariasz, syn Jeroboama, został królem izraelskim w Samarii - na sześć miesięcy.
9 Czynił on to, co jest złe w oczach Pańskich, tak jak czynili jego przodkowie. Nie zerwał z "całym" grzechem Jeroboama, syna Nebata, do którego ów doprowadził Izraela.
10 Szallum, syn Jabesza, uknuł spisek przeciw niemu, zadał mu cios śmiertelny w Jibleam i został w jego miejsce królem.
11 Pozostałe zaś dzieje Zachariasza opisano w Księdze Kronik Królów Izraela.
12 Takie było słowo Pana, które wypowiedział do Jehu: Synowie twoi aż do czwartego pokolenia będą zasiadali na tronie Izraela. I tak się spełniło.
13 Szallum, syn Jabesza, został królem w trzydziestym dziewiątym roku [panowania] Ozjasza, króla judzkiego, i rządził jedne miesiąc w Samarii.
14 Menachem, syn Gadiego, przyszedł z Tirsy i wszedł do Samarii. Zadał cios śmiertelny Szallumowi, synowi Jabesza, w Samarii, i został w jego miejsce królem.
15 Pozostałe zaś dzieje Szalluma oraz spisek, jaki uknuł, opisano w Księdze Kronik Królów Izraela.
16 Podówczas Menachem spustoszył Tappuach - zabijając wszystkich, którzy w nim byli - oraz okolice jego, począwszy od Tirsy, ponieważ mu nie otworzono bram. Spustoszył je, a wszystkie w nim brzemienne kobiety rozpruwał.
17 W trzydziestym dziewiątym roku [panowania] Azariasza, króla judzkiego, Menachem, syn Gadiego, został królem izraelskim w Samarii - na dziesięć lat.
18 Czynił on to, co jest złe w oczach Pańskich; nie zerwał z grzechami Jeroboama, syna Nebata, do których ów doprowadził Izraela. Za jego czasu
19 wtargnął do kraju Pul, król asyryjski. Menachem dał Pulowi tysiąc talentów srebra, aby zapewnić sobie jego pomoc i umocnić władzę królewską w swoim własnym ręku.
20 Menachem uzyskał te pieniądze od Izraelitów, od wszystkich ludzi zamożnych - po pięćdziesiąt syklów od głowy - aby je wręczyć królowi asyryjskiemu. Wycofał się więc król asyryjski, nie zatrzymując się tam w kraju.
21 A czyż pozostałe dzieje Menachema i wszystkie jego czyny nie są opisane w Księdze Kronik Królów Izraela?
22 I spoczął Menachem ze swoimi przodkami, a syn jego, Pekachiasz, został w jego miejsce królem.
23 W pięćdziesiątym roku [panowania] Azariasza, króla judzkiego - Pekachiasz, syn Menachema, został królem izraelskim w Samarii - na dwa lata.
24 Czynił on to, co jest złe w oczach Pańskich. Nie zerwał z grzechami Jeroboama, syna Nebata, do których ów doprowadził Izraela.
25 Tarczownik jego, Pekach, syn Remaliasza, uknuł spisek przeciw niemu i zabił go w Samarii, w baszcie pałacu królewskiego - Argoba też i Arieha - a razem z nim pięćdziesięciu ludzi z Gileadu. Zabił go i został w jego miejsce królem.
26 Pozostałe zaś dzieje Pekachiasza i wszystkie jego czyny opisano w Księdze Kronik Królów Izraela.
27 W pięćdziesiątym drugim roku [panowania] Azariasza, króla judzkiego, Pekach, syn Remaliasza, został królem izraelskim w Samarii, na dwadzieścia lat.
28 Czynił on to, co jest złe w oczach Pana. Nie zerwał z grzechem Jeroboama, syna Nebata, do którego ów doprowadził Izraela.
29 Za czasu Pekacha, króla izraelskiego, wtargnął Tiglat-Pileser, król asyryjski, i zajął Ijjon, Abel-Bet-Maaka, Janoach, Kedesz, Chasor, Gilead, Galileję, cały kraj Neftalego, a pojmanych przesiedlił do Asyrii.
30 Ozeasz, syn Eli, uknuł spisek przeciwko Pekachowi, synowi Remaliasza. Zadał mu cios śmiertelny i został w jego miejsce królem "w dwudziestym roku [panowania] Jotama, syna Ozjasza".
31 Pozostałe zaś dzieje Pekacha i wszystkie jego czyny opisano w Księdze Kronik Królów Izraela.
32 W drugim roku [panowania] Pekacha, syna Remaliasza, króla izraelskiego, Jotam, syn Azariasza, został królem judzkim.
33 W chwili objęcia rządów miał dwadzieścia pięć lat i panował szesnaście lat w Jerozolimie. Matce jego było na imię Jerusza - córka Sadoka.
34 Czynił on to, co jest słuszne w oczach Pańskich. Działał zupełnie tak, jak jego ojciec Azariasz.
35 Jedynie wyżyny nie zostały usunięte. W dalszym ciągu lud składał na wyżynach ofiary krwawe i kadzielne. On to zbudował Bramę Górną świątyni Pańskiej.
36 A czyż pozostałe dzieje Jotama i wszystkie jego czyny nie są opisane w Księdze Kronik Królów Judy?
37 W owym czasie Pan zaczął posyłać przeciw Judzie Resina, króla Aramu, i Pekacha, syna Remaliasza.
38 I spoczął Jotam przy swoich przodkach i pochowano go z jego przodkami w Mieście Dawida, jego praojca, a jego syn Achaz został w jego miejsce królem.
Versículos relacionados com 2 Księga Królewska, 15:
Rozdział 15 z 2 Królów odnotowuje panowanie kilku królów Judy i Izraela. Wśród nich są Azarias z Judy i Zachariasza Izraela, którzy zostali zamordowani. Rozdział przedstawia także Menáma, króla Izraela, który rządził okrucieństwem i przemocą. Poniżej znajduje się pięć wersetów biblijnych dotyczących tematów poruszonych w 2 królach 15:
Jeremiasz 17:5: „Tak mówi Pan, cholera, jest człowiekiem, który ufa człowiekowi, który czyni ciało Jego ramię i którego serce odsuwa się od Pana”. Ten werset mówi o znaczeniu zaufania Bogu, a nie u ludzi. Można to zastosować do historii 2 Królów 15, w której niektórzy królowie ufali sojuszom politycznym lub własnej sile, a nie zależni od Boga.
Przysłów 16:18: „Znakomita poprzedza ruina, a wyżywienie Ducha poprzedza upadek”. Ten werset mówi o tym, jak arogancja i duma mogą prowadzić do zniszczenia. Możliwe jest zastosowanie tego do historii Menáem, która rządziła okrucieństwem i przemocą, a także do innych przywódców, którzy zostali ukarani za swoją arogancję.
Psalm 146:3: „Nie ufaj książętom ani dzieciom mężczyzn, w których nie ma zbawienia”. Ten werset mówi także o znaczeniu zaufania Bogu, a nie w ludziach. Można to zastosować do historii 2 Królów 15, w której wielu przywódców ufało własnym umiejętnościom, a nie Bogu.
Ozeasza 10:13: „Wow, że ziemia się nie sporządzona, bo nadszedł czas, aby szukać Pana, dopóki nie nadejdzie i pada na ciebie sprawiedliwość”. Ten werset mówi o potrzebie poszukiwania prawości i woly Bożej. Można to zastosować do historii 2 królów 15, w której niektórzy przywódcy nie szukali woli Bożej, ale rządzili przemocą i okrucieństwem.
2 Kroniki 27:6: „Joton stał się potężny, ponieważ przygotował swoje drogi przed Panem, swego Boga”. Ten werset mówi o znaczeniu poszukiwania woli Bożej i przygotowania dla niego drogi. Można go zastosować do historii 2 królów 15, w której niektórzy królowie zrobili zło przed Panem, podczas gdy inni szukali sprawiedliwości i woli Boga.
Chapters: