Fundar 31 Resultados para: hortum Eden
Rex autem surrexit iratus et de loco convivii intravit in hortum palatii. Aman quoque surrexit, ut rogaret Esther reginam pro anima sua; intellexit enim a rege sibi decretum esse malum. (Liber Esther 7, 7)
Surge, aquilo, et veni, auster; perfla hortum meum, et fluant aromata illius. (Canticum Canticorum 4, 16)
Veniat dilectus meus in hortum suum et comedat fructus eius optimos. Veni in hortum meum, soror mea, sponsa; messui myrrham meam cum aromatibus meis, comedi favum cum melle, bibi vinum cum lacte meo. Comedite, amici, et bibite et inebriamini, carissimi. (Canticum Canticorum 5, 1)
Dilectus meus descendit in hortum suum ad areolam aromatum, ut pascatur in hortis et lilia colligat. (Canticum Canticorum 6, 2)
Descendi in hortum nucum, ut viderem poma convallium et inspicerem, si floruisset vinea, et germinassent mala punica. (Canticum Canticorum 6, 11)
Dixi: “Rigabo hortum meum plantationum et inebriabo prati mei fructum”. (Liber Ecclesiasticus 24, 42)
Nonne adhuc in modico et in brevi convertetur Libanus in hortum, et hortus in saltum reputabitur? (Liber Isaiae 29, 17)
donec effundatur super nos spiritus de excelso. Et erit desertum in hortum, et hortus in saltum reputabitur, (Liber Isaiae 32, 15)
Numquid eruerunt eos dii gentium, quos subverterunt patres mei, Gozan et Charran et Reseph et filios Eden, qui erant in Thelassar? (Liber Isaiae 37, 12)
Consolatur enim Dominus Sion, consolatur omnes ruinas eius; et ponit desertum eius quasi Eden et solitudinem eius quasi hortum Domini. Gaudium et laetitia invenietur in ea, gratiarum actio et vox laudis. (Liber Isaiae 51, 3)
Et dirupta est civitas, et omnes viri bellatores fugerunt exieruntque de civitate nocte per viam portae, quae est inter duos muros et ducit ad hortum regis, Chaldaeis obsidentibus urbem in gyro, et abierunt per viam, quae ducit in Arabam. (Liber Ieremiae 52, 7)
VAU. Et dissipavit quasi hortum saepem suam, demolitus est tabernaculum suum; oblivioni tradidit Dominus in Sion festivitatem et sabbatum et despexit in indignatione furoris sui regem et sacerdotem. (Lamentationes 2, 6)
