List do Hebrajczyków, 8
2. jako sługa świątyni i prawdziwego przybytku zbudowanego przez Pana, a nie przez człowieka.
2. jako sługa świątyni i prawdziwego przybytku zbudowanego przez Pana, a nie przez człowieka.
Hebrajczyków 8 odnosi się do tematu kapłaństwa Jezusa Chrystusa i wyższością Jego posługi w odniesieniu do kapłaństwa lewickiego. Rozdział podkreśla także nowe przymierze ustanowione przez Jezusa Chrystusa i boskie obietnice, które zostały przez niego spełnione.
2 Koryntian 3:6: „Umożliwił nam bycie ministrami nowego przymierza, nie listu, ale ducha; dla listu zabija, ale duch przyspiesza”. Ten werset podkreśla różnicę między nowym przymierzem ustanowionym przez Jezusa Chrystusa a starym prawem opartym na prawie. Nowe przymierze rządzi Ducha, podczas gdy stare przymierze rządzi listem prawa.
Jeremiasz 31:31: „Nadchodzi czas”, mówi Pan, „kiedy zrobię nowe przymierze ze społecznością Izraela i społecznością Judy”. Werset ten cytowany jest w Hebrajczykach 8:8-12, aby pokazać, że Nowe Przymierze ustanowione przez Jezusa Chrystusa zostało prorokowane przez proroka Jeremiasza. To nowe przymierze jest lepsze od starego przymierza założonego z Izraelem.
Jeremiasz 31:33: „To jest przymierze, które zrobię ze społecznością Izraela po tamtych czasach”, mówi Pan. „Włoży moje prawo w ich sercu i napiszę je w ich sercach. Będę ich Bogiem, a oni będą moim ludem”. Werset ten cytowany jest w Hebrajczykach 8:10, aby pokazać, jak nowe przymierze ustanowione przez Jezusa Chrystusa różni się od starego przymierza. Prawo Boże nie jest już napisane na kamiennych tablicach, ale jest napisane w sercach wierzących.
Hebrajczyków 7:26: „Taki arcykapłan był w swoim świętym, świętym, niepokojącym, bez plamki, oddzielonej od grzeszników i wyżej niż niebiosa”. Ten werset podkreśla wyższość kapłaństwa Jezusa Chrystusa w odniesieniu do kapłaństwa lewickiego. Jezus Chrystus jest doskonałym arcykapłanem, który ofiarował wyjątkową i doskonałą ofiarę dla grzechów ludzkości.
Hebrajczyków 9:15: „Dlatego Chrystus jest mediatorem nowego przymierza, aby ci, którzy zostali nazywani obietnicą wiecznego dziedziczenia, ponieważ zmarł jako ratowanie przez przestępstwa popełnione na podstawie pierwszego przymierza”. Ten werset wskazuje, że śmierć Jezusa Chrystusa była ceną zapłaconą za ustanowienie nowego przymierza i wypełnienie boskich obietnic. Dzięki temu ci, którzy się nazywają, mogą otrzymać obietnicę wiecznego dziedziczenia.
“De que vale perder-se em vãos temores?” São Padre Pio de Pietrelcina
