Katolička Biblija
 

Księga Rodzaju, 47

18. A gdy ten rok upłynął, przyszli w następnym i oznajmili mu: Nie mamy co ukrywać przed tobą, panie mój, że gdy już wyczerpały się nam pieniądze i gdy stada nasze są u ciebie, nie pozostało nam nic, co moglibyśmy dać tobie, panie, oprócz nas samych i naszej ziemi!

Stihovi vezani uz Księga Rodzaju, 47:

Genesis 47 opowiada o kontynuacji historii Józefa i tego, jak pomógł faraonowi uratować Egipt przed głodem, zarządzając sprzedażą zboża. Józef pomaga także swojej rodzinie osiedlić się w Egipcie, zapewniając im ziemię i jedzenie. Pięć wersetów poniżej zostało wybranych ze względu na ich znaczenie z tematami omówionymi w tym rozdziale.

Przysłów 13:11: „Farma, która pochodzi z próżności, zmniejszy się, ale ci, którzy ją zbierają do pracy, wzrośnie”. Przykład Józefa w rozdziale 47 ciężkiej pracy i mądrego zarządzania zbóż w celu uratowania Egiptu przed głodem jest ilustracją, jak ciężka praca i mądrość mogą skutkować dobrobytem.

Psalm 111:5: „Został utrzymywany dla tych, którzy go boją się; zawsze będzie pamiętać jego przymierze”. Pomoc Józefa dla jego rodziny jest przykładem wierności Boga, aby wypełnić Jego obietnice ochrony i błogosławieństwa dla potomstwa Abrahama.

Ecclesiastes 3:1: „Wszystko ma swój czas i jest czas na cały cel pod Nieba”. Moment, w którym Józef został przywieziony do Egiptu, jego powstanie do władzy i możliwość uratowania Egiptu przed głodem jest przykładami tego, jak Bóg może wykorzystać czasy i okoliczności, aby wypełnić jego cele.

1 Tymoteusza 5:8: „Ale jeśli ktoś nie jest ostrożny, a zwłaszcza tych z ich rodziny, zaprzeczył wiary i jest gorszy niż niewierny”. Józef zajął się rodziną, zapewniając im ziemię i jedzenie, nawet po tym, jak zostali sprzedani jako niewolnicy i doznał wielu trudności.

Filipian 4:19: „Mój Boże, zgodnie z Jego bogactwem, zaspokoi wszystkie wasze potrzeby w chwale Chrystusa Jezusa”. Zapewnienie żywności i ziemi dla rodziny Jakuba jest przykładem wierności Boga, aby zaspokoić wszystkie nasze potrzeby.





“Há alegrias tão sublimes e dores tão profundas que não se consegue exprimir com palavras. O silêncio é o último recurso da alma, quando ela está inefavelmente feliz ou extremamente oprimida!” São Padre Pio de Pietrelcina