Ewangelia Łukasza, 1
1. Wielu już starało się ułożyć opowiadanie o zdarzeniach, które się dokonały pośród nas,
2. tak jak nam je przekazali ci, którzy od początku byli naocznymi świadkami i sługami słowa.
3. Postanowiłem więc i ja zbadać dokładnie wszystko od pierwszych chwil i opisać ci po kolei, dostojny Teofilu,
4. abyś się mógł przekonać o całkowitej pewności nauk, których ci udzielono.
5. Za czasów Heroda, króla Judei, żył pewien kapłan, imieniem Zachariasz, z oddziału Abiasza. Miał on żonę z rodu Aarona, a na imię było jej Elżbieta.
6. Oboje byli sprawiedliwi wobec Boga i postępowali nienagannie według wszystkich przykazań i przepisów Pańskich.
7. Nie mieli jednak dziecka, ponieważ Elżbieta była niepłodna; oboje zaś byli już posunięci w latach.
8. Kiedy w wyznaczonej dla swego oddziału kolei pełnił służbę kapłańską przed Bogiem,
9. jemu zgodnie ze zwyczajem kapłańskim przypadł los, żeby wejść do przybytku Pańskiego i złożyć ofiarę kadzenia.
10. A cały lud modlił się na zewnątrz w czasie kadzenia.
11. Naraz ukazał mu się anioł Pański, stojący po prawej stronie ołtarza kadzenia.
12. Przeraził się na ten widok Zachariasz i strach padł na niego.
13. Lecz anioł rzekł do niego: Nie bój się Zachariasz! Twoja prośba została wysłuchana: żona twoja Elżbieta urodzi ci syna, któremu nadasz imię Jan.
14. Będzie to dla ciebie radość i wesele; i wielu z jego narodzenia cieszyć się będzie.
15. Będzie bowiem wielki w oczach Pana; wina i sycery pić nie będzie i już w łonie matki napełniony będzie Duchem Świętym.
16. Wielu spośród synów Izraela nawróci do Pana, Boga ich;
17. on sam pójdzie przed Nim w duchu i mocy Eliasza, żeby serca ojców nakłonić ku dzieciom, a nieposłusznych - do usposobienia sprawiedliwych, by przygotować Panu lud doskonały.
18. Na to rzekł Zachariasz do anioła: Po czym to poznam? Bo ja jestem już stary i moja żona jest w podeszłym wieku.
19. Odpowiedział mu anioł: Ja jestem Gabriel, który stoję przed Bogiem. A zostałem posłany, aby mówić z tobą i oznajmić ci tę wieść radosną.
20. A oto będziesz niemy i nie będziesz mógł mówić aż do dnia, w którym się to stanie, bo nie uwierzyłeś moim słowom, które się spełnią w swoim czasie.
21. Lud tymczasem czekał na Zachariasza i dziwił się, że tak długo zatrzymuje się w przybytku.
22. Kiedy wyszedł, nie mógł do nich mówić, i zrozumieli, że miał widzenie w przybytku. On zaś dawał im znaki i pozostał niemy.
23. A gdy upłynęły dni jego posługi kapłańskiej, powrócił do swego domu.
24. Potem żona jego, Elżbieta, poczęła i pozostawała w ukryciu przez pięć miesięcy.
25. Tak uczynił mi Pan - mówiła - wówczas, kiedy wejrzał łaskawie i zdjął ze mnie hańbę w oczach ludzi.
26. W szóstym miesiącu posłał Bóg anioła Gabriela do miasta w Galilei, zwanego Nazaret,
27. do Dziewicy poślubionej mężowi, imieniem Józef, z rodu Dawida; a Dziewicy było na imię Maryja.
28. Anioł wszedł do Niej i rzekł: Bądź pozdrowiona, pełna łaski, Pan z Tobą, "błogosławiona jesteś między niewiastami".
29. Ona zmieszała się na te słowa i rozważała, co miałoby znaczyć to pozdrowienie.
30. Lecz anioł rzekł do Niej: Nie bój się, Maryjo, znalazłaś bowiem łaskę u Boga.
31. Oto poczniesz i porodzisz Syna, któremu nadasz imię Jezus.
32. Będzie On wielki i będzie nazwany Synem Najwyższego, a Pan Bóg da Mu tron Jego praojca, Dawida.
33. Będzie panował nad domem Jakuba na wieki, a Jego panowaniu nie będzie końca.
34. Na to Maryja rzekła do anioła: Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?
35. Anioł Jej odpowiedział: Duch Święty zstąpi na Ciebie i moc Najwyższego osłoni Cię. Dlatego też Święte, które się narodzi, będzie nazwane Synem Bożym.
36. A oto również krewna Twoja, Elżbieta, poczęła w swej starości syna i jest już w szóstym miesiącu ta, która uchodzi za niepłodną.
37. Dla Boga bowiem nie ma nic niemożliwego.
38. Na to rzekła Maryja: Oto Ja służebnica Pańska, niech Mi się stanie według twego słowa! Wtedy odszedł od Niej anioł.
39. W tym czasie Maryja wybrała się i poszła z pośpiechem w góry do pewnego miasta w [pokoleniu] Judy.
40. Weszła do domu Zachariasza i pozdrowiła Elżbietę.
41. Gdy Elżbieta usłyszała pozdrowienie Maryi, poruszyło się dzieciątko w jej łonie, a Duch Święty napełnił Elżbietę.
42. Wydała ona okrzyk i powiedziała: Błogosławiona jesteś między niewiastami i błogosławiony jest owoc Twojego łona.
43. A skądże mi to, że Matka mojego Pana przychodzi do mnie?
44. Oto, skoro głos Twego pozdrowienia zabrzmiał w moich uszach, poruszyło się z radości dzieciątko w moim łonie.
45. Błogosławiona jesteś, któraś uwierzyła, że spełnią się słowa powiedziane Ci od Pana.
46. Wtedy Maryja rzekła: Wielbi dusza moja Pana,
47. i raduje się duch mój w Bogu, moim Zbawcy.
48. Bo wejrzał na uniżenie Służebnicy swojej. Oto bowiem błogosławić mnie będą odtąd wszystkie pokolenia,
49. gdyż wielkie rzeczy uczynił mi Wszechmocny. Święte jest Jego imię -
50. a swoje miłosierdzie na pokolenia i pokolenia [zachowuje] dla tych, co się Go boją.
51. On przejawia moc ramienia swego, rozprasza [ludzi] pyszniących się zamysłami serc swoich.
52. Strąca władców z tronu, a wywyższa pokornych.
53. Głodnych nasyca dobrami, a bogatych z niczym odprawia.
54. Ujął się za sługą swoim, Izraelem, pomny na miłosierdzie swoje -
55. jak przyobiecał naszym ojcom - na rzecz Abrahama i jego potomstwa na wieki.
56. Maryja pozostała u niej około trzech miesięcy; potem wróciła do domu.
57. Dla Elżbiety zaś nadszedł czas rozwiązania i urodziła syna.
58. Gdy jej sąsiedzi i krewni usłyszeli, że Pan okazał tak wielkie miłosierdzie nad nią, cieszyli się z nią razem.
59. Ósmego dnia przyszli, aby obrzezać dziecię, i chcieli mu dać imię ojca jego, Zachariasza.
60. Jednakże matka jego odpowiedziała: Nie, lecz ma otrzymać imię Jan.
61. Odrzekli jej: Nie ma nikogo w twoim rodzie, kto by nosił to imię.
62. Pytali więc znakami jego ojca, jak by go chciał nazwać.
63. On zażądał tabliczki i napisał: Jan będzie mu na imię. I wszyscy się dziwili.
64. A natychmiast otworzyły się jego usta, język się rozwiązał i mówił wielbiąc Boga.
65. I padł strach na wszystkich ich sąsiadów. W całej górskiej krainie Judei rozpowiadano o tym wszystkim, co się zdarzyło.
66. A wszyscy, którzy o tym słyszeli, brali to sobie do serca i pytali: Kimże będzie to dziecię? Bo istotnie ręka Pańska była z nim.
67. Wtedy ojciec jego, Zachariasz, został napełniony Duchem Świętym i prorokował, mówiąc:
68. Niech będzie uwielbiony Pan, Bóg Izraela, że nawiedził lud swój i wyzwolił go,
69. i moc zbawczą nam wzbudził w domu sługi swego, Dawida:
70. jak zapowiedział to z dawien dawna przez usta swych świętych proroków,
71. że nas wybawi od nieprzyjaciół i z ręki wszystkich, którzy nas nienawidzą;
72. że miłosierdzie okaże ojcom naszym i wspomni na swoje święte Przymierze -
73. na przysięgę, którą złożył ojcu naszemu, Abrahamowi, że nam użyczy tego,
74. iż z mocy nieprzyjaciół wyrwani bez lęku służyć Mu będziemy
75. w pobożności i sprawiedliwości przed Nim po wszystkie dni nasze.
76. A i ty, dziecię, prorokiem Najwyższego zwać się będziesz, bo pójdziesz przed Panem torując Mu drogi;
77. Jego ludowi dasz poznać zbawienie [co się dokona] przez odpuszczenie mu grzechów,
78. dzięki litości serdecznej Boga naszego. Przez nią z wysoka Wschodzące Słońce nas nawiedzi,
79. by zajaśnieć tym, co w mroku i cieniu śmierci mieszkają, aby nasze kroki zwrócić na drogę pokoju.
80. Chłopiec zaś rósł i wzmacniał się duchem, a żył na pustkowiu aż do dnia ukazania się przed Izraelem.