2 Księga Królewska, 7
13. Jeden ze sług jego odpowiedział: Niechże wezmą pięć koni z tych, które tu żywe pozostały - będzie z nimi tak, jak z całym mnóstwem Izraela, które ginie - poślijmy i zróbmy wywiad.
13. Jeden ze sług jego odpowiedział: Niechże wezmą pięć koni z tych, które tu żywe pozostały - będzie z nimi tak, jak z całym mnóstwem Izraela, które ginie - poślijmy i zróbmy wywiad.
2 Królów 7 dotyczy wyzwolenia Samarii z głodu nałożonym przez Syryjczyków poprzez boską interwencję. Rozdział zaczyna się od proroctwa Proroka Elizeusza, że w mieście będzie duża zapas żywności. Dzieje się tak poprzez strach, który Bóg narzuca Syryjczykom, którzy porzucają zapasy i uciekają. Czterech trędtwa, wykluczone z miasta, znajdują skarb pozostawiony przez Syryjczyków i dzielą się wiadomościami z Samarytanami, którzy w końcu cieszą się obfitością. Poniżej znajduje się pięć wersetów związanych z tematami omówionymi w 2 królach 7.
Psalm 33:18: „Ale oczy Pana są na tych, którzy się Go boją, nad tymi, którzy czekają na Jego miłosierdzie”. Prorok Elizeusz ufa interwencji Boga, aby ocalić lud Samarii przed głodem, a pewność ta jest wzmocniona przez pewność, że Bóg jest świadomy tych, którzy go boją się i czekają na Jego miłosierdzie.
Przysłów 21:1: „Serce króla jest jak strumienie wody w ręce Pana; pochyla go tam, gdzie chce”. Boska interwencja w sytuacji Samarii jest demonstracją Bożej mocy i suwerenności, która jest w stanie wpływać nawet na władców obcych narodów, aby osiągnąć ich cele.
Izajasza 33:6: „I będzie stabilność w waszych czasach, obfitość zbawienia, mądrości i wiedzy; a strach przed Panem będzie waszym skarbem”. Obfitość, która przychodzi do Samarii po ucieczce Syryjczyków, jest znakiem Boga dobroci i opieki dla Jego ludu, który może cieszyć się stabilnością i zbawieniem.
Jeremiasz 51:10: „Pan ujawnił naszą sprawiedliwość; przyjdź i deklaruj na Syjonu dzieło Pana, naszego Boga”. Odkrycie skarbu pozostawionego przez Syryjczyków przez trędowników jest świadectwem Boga dzieła, aby uwolnić swój lud od głodu i ucisku.
Jana 6:35: „Jezus powiedział do nich, jestem chlebem życia; ten, kto do mnie przychodzi, nie będzie głodny, a ten, kto we mnie wierzy, nigdy nie będzie pragnął”. Boska interwencja w Samarii jest przed konfiguracją Boga miłości i troski o Jego lud przez cały czas, którego kulminacją jest osoba Jezusa, chleb życia, który zaspokaja wszelkie potrzeby duchowe i fizyczne.
“E’ na dor que o amor se torna mais forte.” São Padre Pio de Pietrelcina
