Znaleziono 214 Wyniki dla: pokuta Samuela na Saul
Od tego również dnia Saul zabrał go do siebie i nie pozwolił mu już wrócić do domu ojcowskiego. (1 Księga Samuela 18, 2)
A Dawid wyprawiał się i wiodło mu się dobrze, dokądkolwiek go Saul posyłał. Saul więc ustanowił go dowódcą wojska. [Dawid] był lubiany nie tylko przez cały naród, ale też przez dworzan Saula. (1 Księga Samuela 18, 5)
I zaśpiewały kobiety wśród grania i tańców: Pobił Saul tysiące, a Dawid dziesiątki tysięcy. (1 Księga Samuela 18, 7)
A Saul bardzo się rozgniewał, bo nie podobały mu się te słowa. Mówił: Dawidowi przyznały dziesiątki tysięcy, a mnie tylko tysiące. Brak mu tylko królowania. (1 Księga Samuela 18, 8)
I od tego dnia patrzył Saul na Dawida zazdrosnym okiem. (1 Księga Samuela 18, 9)
A oto nazajutrz duch, zesłany przez Boga, opanował Saula, który popadł w szał wewnątrz swojego domu. Dawid tymczasem grał na cytrze, tak jak każdego dnia. Saul trzymał w ręku dzidę. (1 Księga Samuela 18, 10)
I rzucił Saul dzidą, bo myślał: Przybiję Dawida do ściany. Lecz Dawid dwukrotnie tego uniknął. (1 Księga Samuela 18, 11)
Saul bardzo się bał Dawida: bo Pan był z nim, a od Saula odstąpił. (1 Księga Samuela 18, 12)
I dlatego Saul odsunął go od siebie, a ustanowił wodzem nad tysiącem żołnierzy: i tak odbywał wyprawy na oczach ludu. (1 Księga Samuela 18, 13)
Saul widząc, że mu się dobrze powodzi, drżał przed nim. (1 Księga Samuela 18, 15)
Saul rzekł do Dawida: Oto najstarsza moja córka, Merab. Oddam ci ją za żonę, ale bądź dla mnie dzielnym wojownikiem i prowadź walki Pańskie. Saul bowiem mówił sobie: Jeżeli ja go nie dosięgnąłem, niech go dosięgnie ręka Filistynów. (1 Księga Samuela 18, 17)
Saul bowiem mówił sobie: Oddam mu ją, aby była dla niego sidłem: niech będzie nad nim ręka Filistynów. Oświadczył więc Saul Dawidowi po raz drugi: Dziś możesz się stać moim zięciem. (1 Księga Samuela 18, 21)
