Katolicka Biblia
 

2 Księga Kronik, 26

11. Ozjasz miał wojsko wyćwiczone do walki, gotowe do wyprawy w pole, podzielone na oddziały, obliczone przez pisarza Jejela i nadzorcę Maasejasza, pod rozkazami jednego z dowódców królewskich - Chananiasza.

Wersety związane z 2 Księga Kronik, 26:

2 Kroniki 26 opowiada o panowaniu Uzzjasza, króla Judy, który zaczął dobrze, ale ostatecznie popadł w dumę i nieposłuszeństwo wobec Boga. Podczas jego panowania Judah prosperował, a Uzzyas stał się potężnym królem, ale jego duma doprowadziła go do wejścia do świątyni i starania się zaoferować kadzidło, co mogli zrobić tylko kapłani. W rezultacie został ukarany przez Boga trądem. Poniżej znajduje się pięć wersetów związanych z tematami omówionymi w 2 kronikach 26:

Przysłów 16:18: „Duma poprzedza ruinę, a arogancja pojawia się przed upadkiem”. Werset ten jest istotny dla rozdziału 26, ponieważ Uzzjas popadł w hańbę z powodu swojej dumy i arogancji.

2 Kroniki 26:5: „Szukał Boga w życiu Zachariasza, mistrza widzów, którzy udzielili mu instrukcji w strachu przed Bogiem”. Ten werset pokazuje, że Uzziah rozpoczął swoje panowanie, szukając Boga i śledząc swoje nauki.

Przysłów 16:32: „Lepiej jest pacjent niż wojownik, lepiej kontrolować jego ducha niż podbić miasto”. Ten werset jest istotny dla Uziah, który był odnoszącym sukcesy wojownikiem, ale nie mógł kontrolować swojego ducha dumy i nieposłuszeństwa.

2 Kroniki 26:16: „Ale kiedy było potężne, jego serce stało się tak dumne, że działał niewierność przeciwko Panu, Jego Bogu. Wszedł do świątyni Pana, aby spalić kadzidło na ołtarzu kadzidła”. Ten werset pokazuje, jak Uzias stał się dumny i nieposłuszny dla Boga, co ostatecznie doprowadziło do jego upadku.

Izajasza 6:1: „W tym roku zmarł król Uzziah, widziałem Pana siedzącego na wysokim i wywyższonym tronie, a klapa jego sukienki wypełniła świątynię”. Ten werset pokazuje, że Uzziah był ważnym królem w Judzie i że jego śmierć miała duży wpływ. Można go również interpretować jako znak boskiej kary w Uzziah za ich nieposłuszeństwo.





“A pessoa que nunca medita é como alguém que nunca se olha no espelho e, assim, não se cuida e sai desarrumada. A pessoa que medita e dirige seus pensamentos a Deus, que é o espelho de sua alma, procura conhecer seus defeitos, tenta corrigi-los, modera seus impulsos e põe em ordem sua consciência.” São Padre Pio de Pietrelcina