Katolička Biblija
 

2 Księga Królewska, 17

21. Albowiem oderwał Izraela od domu Dawida, a Izrael obrał sobie za króla Jeroboama, syna Nebata. Jeroboam zaś oderwał Izraela od Pana i doprowadził go do wielkiego grzechu.

Stihovi vezani uz 2 Księga Królewska, 17:

Rozdział 17 Księgi 2 Królów opisuje upadek Królestwa Izraela, który odsunął się od Boga i przyjęła praktyki pogańskie. W rezultacie ludzie zostali deportowani do Asyrii, a inne narody siedziały na ich ziemi. Poniżej znajduje się pięć wersetów z innych książek biblijnych, które odnoszą się do tematów poruszonych w 2 królach 17:

Powtórzonego Prawa 28:64: „A Pan rozprzestrzeni was między wszystkich narodów z jednego końca ziemi na drugi”. Werset ten przewiduje, że jeśli lud Izraela odejdzie od Boga, zostanie rozproszony wśród narodów.

Psalm 106:34-35: „Ludy, które Pan powiedział im, nie zniszczyły poganami i nauczyły się ich dzieł”. Psalm ten opowiada historię Izraela od wyzwolenia Egiptu po czas królów i podkreśla tendencję ludu do odejścia od Boga i przestrzegania pogańskich praktyk sąsiednich narodów.

Jeremiasza 3:6-7: „Pan powiedział w czasach króla Josiaha, zobaczył, co zrobił Izrael, cudzołożnik, jak to się stało na całym wysokości i pod całym zielonym drzewie”. Ten werset podkreśla niewierność Izraela wobec Boga i tendencję ludzi do szukania kultu bożków na wysokich miejscach pod drzewami.

Ozeasza 10:1: „Izrael był luksusowym winoroślą, która przynosi sobie owoce. Zgodnie z obfitością jego owoców, w ten sposób pomnożył ołtarze; zgodnie z dobrocią ich ziemi, aby ich posągi były dobre”. Ten werset opisuje materialny dobrobyt Izraela, który doprowadził ludzi do pomnożenia ołtarzy i posągów bożków.

AMOS 5:26-27: „Ale wziąłeś tabernakulum waszej moch i obraz twoich obrazów, gwiazda twojego Boga, którą wam stworzyłeś. Więc zabiorę was niewoli, oprócz moreli, mówi Pan , którego imię, jest Bogiem gospodarzy. ” Werset ten odnosi się do kultu bożków w Izraelu, w tym czci Boga gwiazdy Remfana, która przyczyniła się do upadku Królestwa Izraela.





“É doce o viver e o penar para trazer benefícios aos irmãos e para tantas almas que, vertiginosamente, desejam se justificar no mal, a despeito do Bem Supremo.” São Padre Pio de Pietrelcina