Bible Catholique
 

Księga Jozuego, 2

18. gdy wejdziemy do kraju, uwiążesz powróz z nici purpurowych u okna, przez które nas spuściłaś, i zgromadzisz u siebie w tym domu: ojca twego, matkę twoją, braci twoich i całą rodzinę.

Versets liés à Księga Jozuego, 2:

Rozdział 2 Księgi Jozuego opowiada historię o tym, jak izraelscy szpiedzy zostali wysłani do Jericho i znaleźli schronienie w domu Rahab, prostytutce. Raabe ukrył szpiedzy żołnierzy króla Jerycha i zawarł z nimi umowę, aby uratować ją i życie jej rodziny, gdy Izraelici zaatakowali miasto. Tematy omówione w tym rozdziale obejmują odwagę Rahaba, szpiegostwo jako strategię wojskową i znaczenie wierności Bogu.

Przysłów 11:3: „Integralność prawych prowadzi je, ale fałsz niewiernych ich niszczy”. Raabe wykazał uczciwość, chroniąc szpiedzy izraelskich i zawierając z nimi umowę, podczas gdy król Jerycha i jego żołnierze byli niewierni i starali się ich zniszczyć.

Hebrajczyków 11:31: „Przez wiarę, Rahab, prostytutka, nie został zniszczony tymi, którzy byli nieposłuszni, ponieważ powitał szpiegów z pokoju”. Raabe okazała wiarę w Boga, chroniąc szpiegów i zgadzając się z nimi, a ich wiara została nagrodzona, gdy ona i jej rodzina oszczędzono od zniszczenia Jerycha.

Jakuba 2:25: „W ten sam sposób nie tylko dzięki pracom Rahab, prostytutka, była uważana za uczciwą? Powitała szpiegów i zrobiła ich w inny sposób”. Rahab był uważany za sprawiedliwy nie tylko ze względu na swoją wiarę, ale także za jego działania w celu powitania i ochrony szpiegów.

Jozuego 2:9: „Wiem, że Pan dał wam tę ziemię i że strach przed tobą spadł na nas i że wszyscy mieszkańcy tej ziemi zemdleć z powodu strachu przed tobą”. Rahab uznał autorytet i moc Boga i przyznał, że Izraelici mieli podbić Ziemię.

Jozuego 2:24: „Szpiedzy odpowiedzieli na Jozuę, Pan oddał całą ziemię w nasze ręce; a nawet wszyscy mieszkańcy kraju są przerażeni przed nami”. Szpiedzy potwierdzili przekonanie Rahaba, że ​​Bóg jest po stronie Izraelitów i że mieli boski autorytet podbijania ziemi Kanaanu.





“Há alegrias tão sublimes e dores tão profundas que não se consegue exprimir com palavras. O silêncio é o último recurso da alma, quando ela está inefavelmente feliz ou extremamente oprimida!” São Padre Pio de Pietrelcina