Księga Psalmów, 44
7. Bo nie zaufałem mojemu łukowi ani mój miecz mnie nie ocalił;
7. Bo nie zaufałem mojemu łukowi ani mój miecz mnie nie ocalił;
Psalm 44 jest lamentacją ludu Izraela, który czuje się opuszczony przez Boga i cierpi ciągłe porażki w bitwach. W przeszłości przypominają wielkie dzieła Boga, ale teraz zostają zapomniani i odrzucani przez Niego. Poniżej znajduje się pięć wersetów związanych z tematami omówionymi w Psalmie 44:
Psalm 44:9: „Ale teraz nas odrzuciłeś i sprawili, że nas zawstydził; nie wychodzę już przed naszymi armiami”. W tym wersecie pisarze Psalmu wyrażają poczucie porzucenia i odrzucenia przez Boga oraz to, jak on nie prowadzi już jego bitew.
Psalm 44:23: „Obudź się, Panie! Dlaczego śpisz? Obudź się! Nie odrzucaj nas na zawsze”. Tutaj pisarze błagają Boga, aby obudził się ze swojego pozornego snu i pomogła im w ich zmaganiach.
Psalm 44:26: „Wstań! Sami sami! Ratuję nas z powodu twojej wierności”. Ten werset jest apelatem Boga o pomoc Izraelowi w jego walce i zbawienia ich za jego wierność.
Psalm 44:4: „Jesteś moim królem i moim Bogiem, który daje Jacoba zwycięstwo”. W tym miejscu pisarze Psalmu rozpoznają wielkość Boga i jego zdolność do zwycięstwa ludowi Izraela.
Psalm 44:17: „Wszystko to przyszło do nas, chociaż nie zapomnieliśmy ani nie zdradziliśmy twojego przymierza”. W tym wersecie lud Izraela ubolewa nad faktem, że cierpią, mimo że zachowali wierność Bogu i ich przymierze.
“Deve-se caminhar em nuvens cada vez que se termina uma confissão!” São Padre Pio de Pietrelcina
