Księga Psalmów, 137
9. Szczęśliwy, kto schwyci i rozbije o skałę twoje dzieci.
9. Szczęśliwy, kto schwyci i rozbije o skałę twoje dzieci.
Psalm 137 jest lamentacją ludu Izraela, który jest wygnany w Babilonie, z dala od ich ojczyzny i świątyni Jerozolimy. Wyrażają swój smutek i tęsknotę za Syjonem, świętym miastem Bożym, które jest teraz zdruzgotane. Poniżej znajduje się pięć wersetów związanych z tematami opisanymi w Psalmie 137:
Izajasza 52:8: „Głosy ich Atalanów! Podnoszą głos razem, ponieważ widzą z własnymi oczami powrót Pana na Syjon”. Ten werset mówi o powrocie ludu Izraela na Syjon i przywrócenie ich ziemi.
Lamentacje 1:4: „Drogi Syjonu są smutne, ponieważ nikt nie przychodzi na imprezy. Wszystkie ich drzwi są opuszczone; ich kapłani westchniają, ich młode kobiety są smutne i sama jest w goryczy”. Ten werset opisuje smutek i samotność Syjonu po zniszczeniu przez Babilończyków.
Jeremiasz 51:50: „Słyszałem, wygnani, że są daleko od mojej ziemi! Pan osądził Babilon i uciszy go”. Ten werset mówi o zemście Boga na Babilonie, która zniszczyła Jerozolimę i doprowadził lud Izraela do wygnania.
Psalm 126:1: „Kiedy Pan sprowadził jeńców z powrotem do Syjonu, byliśmy jak ci, którzy marzą”. Ten werset mówi o radości i zdziwieniu ludu Izraela, kiedy zostali uwolnieni z wygnania i mogli wrócić do Syjonu.
Ezechiela 11:17: „Dlatego powiedzmy, tak mówi Pan Bóg, zgromadzę was wśród narodów i zgromadzę ich z ziemi, które jesteście rozproszeni, i dam wam ziemię Izraela”. Ten werset mówi o obietnicy Boga, że sprowadzi swój lud z powrotem do ich ziemi i przywrócić ich.
“Deus não opera prodígios onde não há fé.” São Padre Pio de Pietrelcina
