1 Król Astiages połączył się ze swymi przodkami, a panowanie objął Pers Cyrus.
2 Daniel był zaufanym króla i przewyższał znaczeniem wszystkich jego przyjaciół.
3 Babilończycy zaś czcili bożka imieniem Bel; składano mu co dzień dwanaście miar najczystszej mąki, czterdzieści owiec i sześć stągwi wina.
4 Czcił go też król i udawał się codziennie, by mu oddawać pokłon. Daniel zaś czcił swojego Boga.
5 Powiedział do niego król: Dlaczego nie oddajesz pokłonu Belowi? On zaś odrzekł: Bo nie oddaję czci bożkom uczynionym rękami, lecz Bogu żyjącemu, który stworzył niebo i ziemię oraz sprawuje władzę nad wszystkimi istotami.
6 Powiedział mu więc król: Uważasz, że Bel nie jest bogiem żyjącym? Czy nie wiesz, ile zjada i wypija codziennie?
7 Daniel odpowiedział z uśmiechem: Nie łudź się, królu! Jest on w środku z gliny, a na wierzchu z miedzi i nigdy nie jadł ani nie pił.
8 Rozgniewany król wezwał swych kapłanów i powiedział do nich: Jeśli mi nie powiecie, kto zjada te ofiary, umrzecie. Jeśli zaś udowodnicie, że Bel je zjada, umrze Daniel, bo zbluźnił Belowi.
9 Wtedy Daniel powiedział do króla: Niech się stanie, jak powiedziałeś. Kapłanów zaś było siedemdziesięciu, nie licząc kobiet i dzieci.
10 Udał się więc król z Danielem do świątyni Bela.
11 Kapłani Bela powiedzieli: Oto my odchodzimy, ty zaś, królu, przygotuj pożywienie, zmieszaj wino i postaw. Następnie zamknij drzwi i opieczętuj swym sygnetem. Gdy przyjdziesz rano i nie stwierdzisz, że Bel spożył wszystko, umrzemy my, w przeciwnym zaś razie niech umrze Daniel, który nas oczernił.
12 Nie niepokoili się oni, ponieważ zrobili pod stołem ofiarnym tajemne wejście, którym stale wchodzili i zjadali wszystko.
13 Gdy więc oni wyszli, przygotował król pożywienie dla Bela.
14 A Daniel polecił sługom przynieść popiół i rozsypać po całej świątyni w obecności samego tylko króla. Wyszedłszy zamknęli drzwi i zapieczętowali królewskim sygnetem, i oddalili się.
15 Kapłani zaś przyszli jak zwykle nocą wraz z żonami i swymi dziećmi, zjedli wszystko i wypili.
16 Król wstał o świcie i Daniel wraz z nim.
17 Król powiedział: Danielu, czy pieczęcie są nienaruszone? On zaś odrzekł: Są nienaruszone, królu!
18 Gdy tylko otworzono drzwi, spojrzał król na stół ofiarny i zawołał bardzo głośno: Jesteś wielki, Belu, i nie ma w tobie najmniejszej zdrady.
19 Daniel jednak uśmiechnął się i powstrzymał króla od wejścia do wnętrza, mówiąc: Spójrz, tylko na posadzkę i zobacz, czyje to są ślady?
20 Król zaś powiedział: Widzę ślady mężczyzn, kobiet i dzieci.
21 Wtedy rozgniewany król kazał pochwycić kapłanów, żony ich i dzieci, i pokazali mu tajemne wejście, przez które wchodzili i spożywali to, co było na stole.
22 Król więc kazał ich zabić, Bela zaś wydał Danielowi, który go zniszczył wraz z jego świątynią.
23 Był wielki wąż i czcili go Babilończycy.
24 Król zaś powiedział do Daniela: Nie możesz już powiedzieć, że to nie jest bóg żyjący; i oddawał mu pokłon.
25 Daniel odpowiedział: Panu, mojemu Bogu, będę oddawał pokłon, bo On jest Bogiem żywym. Ty zaś, królu, daj mi upoważnienie, a zabiję węża bez pomocy miecza i pałki.
26 I powiedział król: Daję ci je.
27 Wziął więc Daniel smołę, łój i włosie i ugniótł z nich placki, wrzucając do paszczy węża. Po zjedzeniu ich wąż pękł, on zaś rzekł: Zobaczcie, co czciliście.
28 Gdy usłyszeli o tym Babilończycy, ogarnęło ich wielkie oburzenie i zgromadzili się przeciw królowi, mówiąc: Król stał się Żydem. Bela pozwolił rozbić, węża zabić, a kapłanów pomordować.
29 Poszedłszy do króla powiedzieli: Wydaj nam Daniela, w przeciwnym razie zabijemy ciebie i twoich domowników.
30 Spostrzegł król, że nastają bardzo na niego, i z konieczności wydał im Daniela.
31 Ci zaś wrzucili go do jamy lwów, gdzie przebywał przez sześć dni.
32 Było zaś w jamie siedem lwów i dawano im dwa ciała ludzkie i dwie owce dziennie. Wówczas jednak nie dano im nic, by pożarły Daniela.
33 W Judei zaś był prorok Habakuk. Przygotował on polewkę i rozdrobił chleb w naczyniu, i poszedł na pole, by zanieść to żniwiarzom.
34 Anioł Pański odezwał się do Habakuka: Zanieś posiłek, jaki masz, Danielowi do Babilonu, do jamy lwów.
35 Habakuk odpowiedział: Panie, nie widziałem nigdy Babilonu ani nie znam jamy lwów.
36 Ujął go więc anioł za wierzch głowy i niosąc za włosy jego głowy przeniósł go do Babilonu na skraj jamy z prędkością wiatru.
37 Zawołał Habakuk: Danielu, Danielu! Weź posiłek, który ci Bóg przysyła.
38 Daniel zaś powiedział: Boże, pamiętałeś o mnie i nie opuściłeś tych, którzy Cię kochają.
39 Powstawszy zaś Daniel jadł. Anioł Boży przeniósł natychmiast Habakuka w poprzednie miejsce.
40 A król przyszedł siódmego dnia, by opłakiwać Daniela. Przyszedł więc do jamy i ujrzał Daniela siedzącego.
41 Wtedy zawołał donośnym głosem: Wielkim jesteś, Panie, Boże Daniela, i nie ma żadnego boga prócz Ciebie!
42 Polecił go wydobyć, tych zaś, którzy chcieli jego zguby, kazał wrzucić do jaskini. Zostali oni natychmiast w jego obecności pożarci.
Versículos relacionados com Księga Daniela, 14:
Rozdział 14 Daniela to załącznik znaleziony w niektórych wersjach Biblii, który opowiada historię młodego proroka o imieniu Habakkuk, który został zabrany przez anioła Bożego, aby nakarmić Daniela w grobie Lions. W tym rozdziale Habakkuk jest przedstawiany jako człowiek wielkiej wiary i odwagi, który jest gotów zaryzykować swoje życie, aby posłuchać woli Bożej. Poniżej znajduje się pięć wersetów związanych z tematami omówionymi w Danielu 14:
Dzieje 5:29: „Wtedy Piotr i inni apostołowie odpowiedzieli i powiedzieli, ważniejsze, aby posłuchać Bogu niż ludziom”. Ten werset podkreśla znaczenie podążania za wolą Boga, nawet gdy jest sprzeczny z wolą lub pragnieniami ludzi.
1 Koryntian 16:13: „Uważaj, bądź stanowczy w wierze; zachowujesz się różnorodnie i wzmacniasz cię”. Ten fragment zachęca chrześcijan do pozostania w wierze, nawet w obliczu przeciwności lub pokus.
Rzymian 1:17: „Albowiem w Nim jest sprawiedliwość Boga wiary w wiarę, tak jak jest napisana, ale sprawiedliwi żyją z wiary”. Werset ten podkreśla znaczenie wiary w Boga jako środka osiągnięcia sprawiedliwości i zbawienia.
Jakub 2:14: „Moi bracia, którzy wykorzystują, jeśli ktoś mówi, że ma wiarę i nie ma dzieł? Czy wiara może go zbawić?” Ten fragment podkreśla znaczenie posiadania aktywnej wiary, która objawia się w konkretnych działaniach i dobrych uczynkach.
Hebrajczyków 11:6: „Teraz bez wiary nie można go zadowolić, ponieważ konieczne jest, aby ten, kto zbliża się do Boga, wierzy, że on istnieje i jest satysfakcją tych, którzy go szukają”. Ten werset podkreśla znaczenie wiary jako środka podejścia do Boga i zadowolenia z niego.
Capítulos: