1 Zifejczycy przybyli do Saula w Gibea z doniesieniem: Dawid ukrywa się na wzgórzu Chakila, leżącym na krańcu stepu.
2 Niezwłocznie wyruszył więc Saul ku pustyni Zif, a wraz z nim trzy tysiące doborowych Izraelitów, aby wpaść na trop Dawida na pustyni Zif.
3 Saul rozbił obóz na wzgórzu Chakila, na krańcu stepu obok drogi, Dawid zaś przebywał na pustkowiu. Kiedy zauważył, że Saul przybył za nim na pustkowie,
4 posłał wywiadowców i przekonał się, że Saul na pewno przybył.
5 Dawid więc niezwłocznie udał się na miejsce, gdzie obozował Saul. Dawid spostrzegł miejsce, gdzie Saul spoczywał wraz z dowódcą wojsk Abnerem, synem Nera: Saul leżał w środku obozowiska, a ludzie pokładli się wokół niego.
6 Zwrócił się Dawid do Achimeleka Chetyty i do Abiszaja, syna Serui, a brata Joaba, z pytaniem: Kto podejdzie ze mną do obozu Saulowego? Abiszaj odparł: Ja z tobą pójdę.
7 Dawid wraz z Abiszajem zakradli się w nocy do obozu; Saul właśnie spał w środku obozowiska, a jego dzida była wbita w ziemię obok głowy. Abner i ludzie leżeli uśpieni dokoła niego.
8 Rzekł więc Abiszaj do Dawida: Dziś Bóg oddaje wroga twojego w twą rękę. Teraz pozwól, że przybiję go dzidą do ziemi, jednym pchnięciem, drugiego nie będzie trzeba.
9 Dawid odparł Abiszajowi: Nie zabijaj go! Któż bowiem podniósłby rękę na pomazańca Pańskiego, a nie doznał kary?
10 Dawid dodał: Na życie Pana: On na pewno go ukarze, albo nadejdzie jego dzień i umrze, albo zginie wyruszywszy na wojnę.
11 Niech mię Pan broni przed podniesieniem ręki na pomazańca Pańskiego! Zabierz tylko dzidę, która jest koło jego wezgłowia, manierkę na wodę i pójdziemy.
12 Zabrał więc Dawid dzidę i manierkę na wodę od wezgłowia Saula i poszli sobie. Nikt ich nie spostrzegł, nikt o nich nie wiedział, nikt się nie obudził. Wszyscy spali, gdyż Pan zesłał na nich twardy sen.
13 Dawid oddalił się na przeciwległą stronę i stanął na wierzchołku góry z daleka, a dzieliła go od nich spora odległość.
14 Wtedy zawołał na ludzi i Abnera, syna Nera: Abnerze! Czemu nie dajesz odpowiedzi? Abner rzekł: Kim jesteś, że wołasz na króla?
15 Dawid znów wołał w stronę Abnera: Czyż nie jesteś mężczyzną? Któż ci dorówna w Izraelu? A dlaczego nie czuwałeś przy panu, twoim królu? Zakradł się przecież ktoś z ludu, aby zamordować króla, twojego pana.
16 Niedobrze postąpiłeś. Na życie Pana! Zasługujecie na śmierć: nie strzegliście bowiem waszego pana, pomazańca Pańskiego. A teraz patrzcie, gdzie jest dzida królewska i manierka na wodę, które były u jego wezgłowia?
17 Saul rozpoznał głos Dawida. Rzekł: To twój głos, synu mój, Dawidzie? Dawid odrzekł: Tak, panie mój, królu to mój głos.
18 I dodał: Czemu pan mój ściga swego sługę? Cóż uczyniłem? Czy popełniłem coś złego?
19 Niech teraz pan mój, król, posłucha słów swego sługi. Jeśli Pan pobudził cię przeciwko mnie, niech rozkoszuje się wonią ofiarną, a jeśli ludzie - niech będą przeklęci przed Panem, gdyż wypędzają mnie dziś, abym nie miał udziału w Jego dziedzictwie mówią niejako: Idź służyć obcym bogom!
20 Niechże teraz krew moja nie będzie wylana na ziemię z dala od Pana. Król bowiem Izraela wyruszył, aby czyhać na moje życie, jak się poluje na kuropatwę po górach.
21 Odrzekł Saul: Zgrzeszyłem. Wróć, synu mój, Dawidzie, już nigdy nie zrobię ci krzywdy, gdyż dzisiaj cenne było w twych oczach moje życie. Postępowałem nierozsądnie i błądziłem bardzo.
22 Dawid zaś odpowiedział: Oto dzida królewska, niech przyjdzie który z pachołków i weźmie ją.
23 Pan nagradza człowieka za sprawiedliwość i wierność: Pan dał mi ciebie w ręce, lecz ja nie podniosłem ich przeciw pomazańcowi Pańskiemu.
24 Dlatego, jak cenne mi było twoje życie, tak niech będzie cenne u Pana moje życie, niechaj On mię uwalnia od wszelkiego nieszczęścia.
25 I mówił Saul do Dawida: Bądź błogosławiony, synu mój, Dawidzie: na pewno to, co czynisz, wykonasz z powodzeniem. I udał się Dawid w swoją drogę, a Saul powrócił do siebie.
Versículos relacionados com 1 Księga Samuela, 26:
1 Samuel 26 zajmuje się drugim razem, gdy David ma okazję zabić Saul, ale decyduje się tego nie robić. Saul ponownie goni Davida, ale tym razem Davidowi udaje się infiltrować obóz Saula i dotrzeć do miejsca, w którym spał. Nawet mając szansę zemsty, David decyduje się na uratowanie życia Saula i demonstruje swoją wierność Bogu. Wybrane wersety to:
Przysłów 24:17-18: „Nie jest szczęśliwe, gdy wasz wrog upadnie, ani nie zniekształciło jego serca, gdy potyka się, że Pan może go nie widzieć, i to go nie poddaje i odejść od Niego jego gniew”. Ten werset ostrzega przed niebezpieczeństwem radości z upadkiem wroga, ponieważ Bóg musi ocenić działania ludzi.
Rzymian 12:19: „Umiłowany, nigdy nie staraj się zemścić się, ale odejdź z Bogiem gniew, bo jest napisane:„ Moja zemsta; powrócę ”, mówi Pan”. Ten werset wzmacnia ideę, że zemsta nie jest czymś, czego chrześcijanie powinni szukać, ale pozostawić w rękach Boga.
2 Tymoteusza 2:22-24: „Ucieczka od złych namiętności młodzieży i podążaj za sprawiedliwością, wiarą, miłością i pokojem, wraz z tymi, którzy wzywają Pana czystym sercem. Nie kłóć się z nikim; bądź miły ze wszystkimi, Dopasowanie do nauczania, pacjentów i pokornych. Nie powinniśmy zwracać zła ze złem, ale zawsze starać się czynić dobro.
Efezjan 4:31-32: „Pozbądź się wszelkiej goryczy, oburzenia i gniewu, krzycząc i oczerniania, a także wszelką niegodziwość. Bądź dla siebie miły i współczujący, wybaczając sobie, tak jak Bóg wybaczył im w Chrystusie”. Ten werset podkreśla znaczenie przebaczenia i dobroci jako cnót chrześcijańskich.
Mateusza 5:44: „Ale mówię im, kocham ich wrogów i modlę się za tych, którzy ich prześladują”. Ten werset uczy kochać i modlić się za wrogów zamiast zemsty lub radować się ich upadkiem. Jest to demonstracja miłości sąsiada i posłuszeństwa naukom Jezusa.
Capítulos: