1 I zaczął im mówić w przypowieściach: Pewien człowiek założył winnicę. Otoczył ją murem, wykopał tłocznię i zbudował wieżę. W końcu oddał ją w dzierżawę rolnikom i wyjechał.
2 W odpowiedniej porze posłał do rolników sługę, by odebrał od nich część należną z plonów winnicy.
3 Ci chwycili go, obili i odesłali z niczym.
4 Wtedy posłał do nich drugiego sługę; lecz i tego zranili w głowę i znieważyli.
5 Posłał jeszcze jednego, tego zabili. I posłał wielu innych, z których jednych obili, drugich pozabijali.
6 Miał jeszcze jednego, ukochanego syna. Posłał go jako ostatniego do nich, bo sobie mówił: Uszanują mojego syna.
7 Lecz owi rolnicy mówili nawzajem do siebie: to jest dziedzic. Chodźcie, zabijmy go, a dziedzictwo będzie nasze.
8 I chwyciwszy, zabili go i wyrzucili z winnicy.
9 Cóż uczyni właściciel winnicy? Przyjdzie i wytraci rolników, a winnicę odda innym.
10 Nie czytaliście tych słów w Piśmie: Właśnie ten kamień, który odrzucili budujący, stał się głowicą węgła.
11 Pan to sprawił i jest cudem w oczach naszych.
12 I starali się Go ująć, lecz bali się tłumu. Zrozumieli bowiem, że przeciw nim powiedział tę przypowieść. Zostawili więc Go i odeszli.
13 Posłali natomiast do Niego kilku faryzeuszów i zwolenników Heroda, którzy mieli pochwycić Go w mowie.
14 Ci przyszli i rzekli do Niego: Nauczycielu, wiemy, że jesteś prawdomówny i na nikim Ci nie zależy. Bo nie oglądasz się na osobę ludzką, lecz drogi Bożej w prawdzie nauczasz. Czy wolno płacić podatek Cezarowi, czy nie? Mamy płacić czy nie płacić?
15 Lecz On poznał ich obłudę i rzekł do nich: Czemu Mnie wystawiacie na próbę? Przynieście Mi denara; chcę zobaczyć.
16 Przynieśli, a On ich zapytał: Czyj jest ten obraz i napis? Odpowiedzieli Mu: Cezara.
17 Wówczas Jezus rzekł do nich: Oddajcie więc Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu to, co należy do Boga. I byli pełni podziwu dla Niego.
18 Potem przyszli do Niego saduceusze, którzy twierdzą, że nie ma zmartwychwstania, i zagadnęli Go w ten sposób:
19 Nauczycielu, Mojżesz tak nam przepisał: Jeśli umrze czyjś brat i pozostawi żonę, a nie zostawi dziecka, niech jego brat weźmie ją za żonę i wzbudzi potomstwo swemu bratu.
20 Otóż było siedmiu braci. Pierwszy wziął żonę i umierając, nie zostawił potomstwa.
21 Drugi ją wziął i też umarł bez potomstwa, tak samo trzeci.
22 I siedmiu ich nie zostawiło potomstwa. W końcu po wszystkich umarła ta kobieta.
23 Przy zmartwychwstaniu więc, gdy powstaną, którego z nich będzie żoną? Bo siedmiu miało ją za żonę.
24 Jezus im rzekł: Czyż nie dlatego jesteście w błędzie, że nie rozumiecie Pisma ani mocy Bożej?
25 Gdy bowiem powstaną z martwych, nie będą się ani żenić, ani za mąż wychodzić, ale będą jak aniołowie w niebie.
26 Co zaś dotyczy umarłych, że zmartwychwstaną, czyż nie czytaliście w księdze Mojżesza, tam gdzie mowa "O krzaku", jak Bóg powiedział do niego: Ja jestem Bóg Abrahama, Bóg Izaaka i Bóg Jakuba.
27 Nie jest On Bogiem umarłych, lecz żywych. Jesteście w wielkim błędzie.
28 Zbliżył się także jeden z uczonych w Piśmie, który im się przysłuchiwał, gdy rozprawiali ze sobą. Widząc, że Jezus dobrze im odpowiedział, zapytał Go: Które jest pierwsze ze wszystkich przykazań?
29 Jezus odpowiedział: Pierwsze jest: Słuchaj, Izraelu, Pan Bóg nasz, Pan jest jeden.
30 Będziesz miłował Pana, Boga swego, całym swoim sercem, całą swoją duszą, całym swoim umysłem i całą swoją mocą.
31 Drugie jest to: Będziesz miłował swego bliźniego jak siebie samego. Nie ma innego przykazania większego od tych.
32 Rzekł Mu uczony w Piśmie: Bardzo dobrze, Nauczycielu, słusznieś powiedział, bo Jeden jest i nie ma innego prócz Niego.
33 Miłować Go całym sercem, całym umysłem i całą mocą i miłować bliźniego jak siebie samego daleko więcej znaczy niż wszystkie całopalenia i ofiary.
34 Jezus widząc, że rozumnie odpowiedział, rzekł do niego: Niedaleko jesteś od królestwa Bożego. I nikt już nie odważył się więcej Go pytać.
35 Nauczając w świątyni, Jezus zapytał: Jak mogą twierdzić uczeni w Piśmie, że Mesjasz jest Synem Dawida?
36 Wszak sam Dawid mówi w Duchu Świętym: Rzekł Pan do Pana mego: Siądź po prawicy mojej, aż położę nieprzyjaciół Twoich pod stopy Twoje.
37 Sam Dawid nazywa Go Panem, skądże więc jest [tylko] jego synem? A wielki tłum chętnie Go słuchał.
38 I nauczając dalej mówił: Strzeżcie się uczonych w Piśmie. Z upodobaniem chodzą oni w powłóczystych szatach, lubią pozdrowienia na rynku,
39 pierwsze krzesła w synagogach i zaszczytne miejsca na ucztach.
40 Objadają domy wdów i dla pozoru odprawiają długie modlitwy. Ci tym surowszy dostaną wyrok.
41 Potem usiadł naprzeciw skarbony i przypatrywał się, jak tłum wrzucał drobne pieniądze do skarbony. Wielu bogatych wrzucało wiele.
42 Przyszła też jedna uboga wdowa i wrzuciła dwa pieniążki, czyli jeden grosz.
43 Wtedy przywołał swoich uczniów i rzekł do nich: Zaprawdę, powiadam wam: Ta uboga wdowa wrzuciła najwięcej ze wszystkich, którzy kładli do skarbony.
44 Wszyscy bowiem wrzucali z tego, co im zbywało; ona zaś ze swego niedostatku wrzuciła wszystko, co miała, całe swe utrzymanie.
Versículos relacionados com Ewangelia Marka, 12:
W St. Mark 12 Jezus nadal uczy ludzi i konfrontuje się z przywódcami religijnymi. Opowiada przypowieść o złych najemcach, w której przywódcy religijni są przedstawiani jako źli najemcy, którzy zabijają wysłane właściciela. Jezus jest kwestionowany przez faryzeuszy i Herodians o to, czy słuszne jest płacenie podatków Cezarowi. Odpowiada „na Cezara, co jest od Cezara i Boga, co jest Boga”. Skryba pyta Jezusa o to, co jest największym przykazaniem, a Jezus odpowiada: „Zagadasz Pana, Bogu, z całego serca, z całą twoją duszą, całym zrozumieniem i wszelkimi siłami twoimi”. Jezus obserwuje również ofertę bogatych i biednej wdowy, którzy dali wszystko, co musiał żyć.
Powtórzonego Prawa 6:5 - „będziesz kochać Pana Boga, całym swoim sercem, z całą twoją duszą i całą siłą”. Ten werset dotyczy odpowiedzi Jezusa na pisarza, który zapytał, jakie jest największe przykazanie.
Psalm 118:22 - „Kamień, który odrzucili budowniczowie, stał się kamieniem węgielnym”. Jezus cytuje ten werset, mówiąc o przypowieści złych najemców, gdzie przywódcy religijni odrzucają Jezusa, który staje się kamieniem węgielnym.
Izajasza 5:1-2 - „Chcę zaśpiewać moją ukochaną piosenkę mojego przyjaciela o jego winnicy: moja ukochana miał winnicę na żyznym wzgórzu. Doskonałe vides; i zbudowane na środku wieży”. Przypowiedzią złych najemców jest aluzją do tego fragmentu z Księgi Izajasza, która opisuje, w jaki sposób Bóg opiekował się jego winnicą, ale ludzie, którzy ją kultywowali, byli niewierni.
2 Koryntian 9:7 - „Każdy z nich przyczynia się według serca, a nie ze smutkiem lub koniecznością; bo Bóg kocha tych, którzy dają radością”. Ten werset może być powiązany z ofertą biednej wdowy, która dała wszystko, co musiał żyć, ale z wesołym i hojnym sercem.
Rzymian 13:1 - „Każda dusza podlega władzom wyższym; bo nie ma władzy, która nie pochodzi od Boga; i istniejące władze zostały uporządkowane przez Boga”. Ten werset może być powiązany z odpowiedzią Jezusa na faryzeuszy i Herodians, gdy pytają, czy słuszne jest płacenie podatków od Cezara. Jezus odpowiada, że musimy dać Cezara Cezara i Boga, co jest Boga, uznając autorytet Cezara za instytucję ustanowioną przez Boga.
Kapitel: