Encontrados 84 resultados para: iratus

  • Erat autem ibi propheta Domini nomine Oded, qui egressus obviam exercitui venienti in Samariam dixit eis: “Ecce, iratus Dominus, Deus patrum vestrorum, contra Iudam tradidit eos in manibus vestris, et occidistis eos atrociter, ita ut ad caelum pertingeret vestra crudelitas. (Liber II Paralipomenon 28, 9)

  • numquid amplius irrita faciemus mandata tua et matrimonia iungemus cum populis abominationum istarum? Numquid iratus es nobis usque ad consummationem, ut non essent reliquiae et salus? (Liber Esdrae 9, 14)

  • Factum est autem, cum audisset Sanaballat quod aedificaremus murum, iratus est et indignatus est nimis et subsannavit Iudaeos (Liber Nehemiae 3, 33)

  • Et iratus sum nimis, cum audissem clamorem eorum secundum verba haec. (Liber Nehemiae 5, 6)

  • Et iratus est iracundia valde et convocavit omnes principes Moab et duces Ammon et omnes magistratus maritimae (Liber Iudith 5, 2)

  • Quae renuit et ad regis imperium, quod per eunuchos mandaverat, venire contempsit; unde iratus rex et nimio furore succensus (Liber Esther 1, 12)

  • Cumque Aman experimento probasset quod Mardochaeus non sibi flecteret genu nec se adoraret, iratus est valde (Liber Esther 3, 5)

  • Rex autem surrexit iratus et de loco convivii intravit in hortum palatii. Aman quoque surrexit, ut rogaret Esther reginam pro anima sua; intellexit enim a rege sibi decretum esse malum. (Liber Esther 7, 7)

  • Iratus est contra me furor eius, et sic me habuit quasi hostem suum. (Liber Iob 19, 11)

  • Et iratus indignatusque est Eliu filius Barachel Buzites de cognatione Ram; iratus est autem adversum Iob, eo quod iustum se esse diceret coram Deo. (Liber Iob 32, 2)

  • cum autem vidisset Eliu quod tres respondere non potuissent, iratus est vehementer. (Liber Iob 32, 5)

  • Postquam autem locutus est Dominus verba haec ad Iob, dixit ad Eliphaz Themanitem: “Iratus est furor meus in te et in duos amicos tuos, quoniam non estis locuti coram me rectum sicut servus meus Iob. (Liber Iob 42, 7)


“É doce o viver e o penar para trazer benefícios aos irmãos e para tantas almas que, vertiginosamente, desejam se justificar no mal, a despeito do Bem Supremo.” São Padre Pio de Pietrelcina