Fondare 99 Risultati per: Samarii
Bo na pewno spełni się ta zapowiedź, którą on ogłosił jako wyrok Pański na ten ołtarz w Betel i na wszystkie przybytki wyżyn, które są w miastach Samarii. (1 Księga Królewska 13, 32)
Omri spoczął przy swoich przodkach i został pochowany w Samarii. Jego syn Achab został w jego miejsce królem. (1 Księga Królewska 16, 28)
Achab, syn Omriego, objął władzę nad Izraelem w roku trzydziestym ósmym [panowania] Asy, króla Judy, i królował Achab, syn Omriego, nad Izraelem w Samarii dwadzieścia dwa lata. (1 Księga Królewska 16, 29)
Ponadto wzniósł ołtarz Baalowi w świątyni Baala, którą zbudował w Samarii. (1 Księga Królewska 16, 32)
Poszedł więc Eliasz, aby ukazać się Achabowi, a wtedy w Samarii panował głód. (1 Księga Królewska 18, 2)
Ben-Hadad znowu posyłając do niego, rzekł: Niechaj bogowie to mi uczynią i tamto dorzucą, jeśli starczy gruzu Samarii dla garści wszystkich ludzi, których mam pod sobą. (1 Księga Królewska 20, 10)
Najpierw wyszły drużyny naczelników krajowych. Wtedy posłano do Ben-Hadada i zawiadomiono go, mówiąc: Wyszli ludzie z Samarii. (1 Księga Królewska 20, 17)
Potem [Ben-Hadad] do niego powiedział: Te miasta, które mój ojciec zabrał twemu ojcu, zwrócę ci. Ponadto będziesz mógł urządzić sobie bazary w Damaszku, jak urządził sobie mój ojciec w Samarii. Mnie zaś na podstawie przymierza uwolnisz. Następnie [Achab] zawarł z nim przymierze i wtedy go uwolnił. (1 Księga Królewska 20, 34)
Król izraelski odjechał więc niezadowolony i rozgniewany. Niebawem przyjechał do Samarii. (1 Księga Królewska 20, 43)
Po tych wydarzeniach stało się, co następuje. Nabot z Jizreel miał winnicę "w Jizreel" obok pałacu Achaba, króla Samarii. (1 Księga Królewska 21, 1)
Wstań i zejdź na spotkanie Achaba, króla izraelskiego. Jest on właśnie w Samarii, w winnicy Nabota, do której zszedł, aby wziąć ją w posiadanie. (1 Księga Królewska 21, 18)
Król izraelski i Jozafat, król judzki, ubrani w szaty królewskie siedzieli na swoich tronach na placu u wrót bramy Samarii, a przed nimi prorokowali wszyscy prorocy. (1 Księga Królewska 22, 10)
