Cattolica Bibbia
 

Księga Ezdrasza, 9

9. bo przecież jesteśmy niewolnikami. Ale w niewoli naszej nie opuścił nas Bóg nasz, lecz dał nam znaleźć względy u królów perskich, pozwalając nam odżyć, byśmy mogli wznieść dom Boga naszego i odbudować jego ruiny - dając nam ostoję w Judzie i Jerozolimie.

Versi relativi a Księga Ezdrasza, 9:

Ezra 9 to rozdział, który opisuje smutek i pokutę Ezry i Ludu Izraela, ponieważ mieszali się z innymi ludami i przyjęli swoje zwyczaje, nieposłuszne Bogu. Ezra prowadzi okres pokuty, spowiedzi i odnowy przymierza z Bogiem. Poniżej znajduje się pięć wersetów związanych z tematami tego rozdziału:

Powtórzonego Prawa 7:3-4: „Nie będziesz się z nimi pojawić; nie dajesz swojej córce swojemu synowi, ani nie zabierasz swojej córki do syna. Bo odejdzie ode mnie twojego syna, aby mogli służyć innym bogom; i Gniew Pana zapali się przeciwko tobie i szybko cię zniszczy. ” Ezra przyznaje, że dzieci Izraela nie posłuchały tego prawa i zmieszały się z otaczającymi ich ludami.

Nehemiasz 9:1-2: „W dwudziestu czterech tego samego miesiąca dzieci Izraela gromadzą się na postu, z workami i sprowadzili na siebie Ziemię. A ziarno Izraela oddzielone od wszystkich nieznajomych i umieścili to Jeśli staną i wyznawali swoje grzechy i niegodziwości rodziców ”. Ezra i lud Izraela szybko i wyznawają swoje grzechy i grzechy swoich przodków.

Psalm 106:6: „SZZINIaliśmy jak nasi rodzice, popełniliśmy nieprawidłowość, szliśmy źle”. Ezra identyfikuje się z grzechem swoich przodków i przyjmuje odpowiedzialność za grzech ludu.

Jeremiasza 31:19: „Bo po odchyleniu żałowałem; po spotkaniu uderzyłem w uda; jestem zawstydzony i zdezorientowany, ponieważ biorę honorowanie mojej młodości”. Ezra i lud Izraela żałują swoich grzechów i szukają Boga.

Psalm 41:4: „Powiedziałem: Panie, zmił się nad mną; Hea My Soul, bo zgrzeszyłem przeciwko wam”. Ezra prosi Boga o miłosierdzie i uzdrowienie grzechu ludu.





“É difícil tornar-se santo. Difícil, mas não impossível. A estrada da perfeição é longa, tão longa quanto a vida de cada um. O consolo é o repouso no decorrer do caminho. Mas, apenas restauradas as forças, é necessário levantar-se rapidamente e retomar a viagem!” São Padre Pio de Pietrelcina