Ewangelia Marka, 2
18. Uczniowie Jana i faryzeusze mieli właśnie post. Przyszli więc do Niego i pytali: Dlaczego uczniowie Jana i uczniowie faryzeuszów poszczą, a Twoi uczniowie nie poszczą?
18. Uczniowie Jana i faryzeusze mieli właśnie post. Przyszli więc do Niego i pytali: Dlaczego uczniowie Jana i uczniowie faryzeuszów poszczą, a Twoi uczniowie nie poszczą?
Święty Mark 2 przedstawia kilka narracji, które podkreślają autorytet Jezusa jako Syna Bożego. W pierwszym odcinku Jezus uzdrawia paralityczne powiedzenie, że jego grzechy zostały wybaczone, co powoduje oburzenie między obecnymi skrybami. Następnie Jezus wzywa Leviego, aby podążył za nim i kolację w jego domu z innymi publicznymi i grzesznikami. Po raz kolejny faryzeusze kwestionują postępowanie Jezusa. Odpowiada, mówiąc, że przyszedł nazywać grzeszników do pokuty, a nie sprawiedliwymi. Wreszcie, Jezus jest kwestionowany przez faryzeuszy o postu i odpowiada metaforą na temat niemożności umieszczenia nowej łaty w starą sukienkę.
Rzymian 3:23: „Albowiem wszyscy zgrzeszyli i pozbawili chwałę Boga”. Ten werset podkreśla uniwersalny stan grzechu. Jezus ofiarował fizyczne uzdrowienie paraliżu, ale wcześniej powiedział, że jego grzechy zostały wybaczone. Wskazuje to, że uzdrowienie fizyczne jest jedynie przejawem duchowego uzdrowienia, którego wszyscy potrzebują.
Izajasza 42:6: „Ja, Pan, wzywałem cię prawością, a ja zabiorę cię za rękę i trzymam cię, a ja dam ci przymierze ludu i do światła pogan”. Jezus wzywa Leviego do podążania za Nim i obiadu z grzesznikami i podmiotnikami. To reprezentuje włączenie wszelkiego rodzaju ludzi do ich przesłania o zbawieniu.
Łukasza 5:31: „A Jezus, odpowiadając, powiedział im, nie potrzebują pomocy medycznej, ale chorzy”. Ten fragment wzmacnia reakcję Jezusa na faryzeuszy na temat tego, dlaczego je z publicanami i grzesznikami. Przyszedł zadzwonić do grzeszników do pokuty, a nie sprawiedliwego.
Kolosan 2:23: „które faktycznie mają pewien wygląd mądrości, dobrowolnego oddania, pokory i dyscypliny ciała, ale są niczym innym jak satysfakcją ciała”. Ten fragment przypomina metaforę Jezusa nad nową łatką w starej sukience. Pokazuje, że post, jako praktyka religijna, może być nieskuteczny, gdy jest wykonywany powierzchownie bez prawdziwego związku z Bogiem.
Mateusza 12:8: „Dla syna człowieka, dopóki szabat nie jest Panem”. Werset ten wzmacnia autorytet Jezusa jako Syna Bożego. Używa tego autorytetu do wybaczenia grzechów, leczenia paralitycznego i kwestionowania powierzchniowej praktyki religijnej faryzeuszy.
“Não sejamos mesquinhos com Deus que tanto nos enriquece.” São Padre Pio de Pietrelcina
