1 Powiedział im też przypowieść o tym, że zawsze powinni modlić się i nie ustawać:
2 W pewnym mieście żył sędzia, który Boga się nie bał i nie liczył się z ludźmi.
3 W tym samym mieście żyła wdowa, która przychodziła do niego z prośbą: Obroń mnie przed moim przeciwnikiem.
4 Przez pewien czas nie chciał; lecz potem rzekł do siebie: Chociaż Boga się nie boję ani z ludźmi się nie liczę,
5 to jednak, ponieważ naprzykrza mi się ta wdowa, wezmę ją w obronę, żeby nie przychodziła bez końca i nie zadręczała mnie.
6 I Pan dodał: Słuchajcie, co ten niesprawiedliwy sędzia mówi.
7 A Bóg, czyż nie weźmie w obronę swoich wybranych, którzy dniem i nocą wołają do Niego, i czy będzie zwlekał w ich sprawie?
8 Powiadam wam, że prędko weźmie ich w obronę. Czy jednak Syn Człowieczy znajdzie wiarę na ziemi, gdy przyjdzie?
9 Powiedział też do niektórych, co ufali sobie, że są sprawiedliwi, a innymi gardzili, tę przypowieść:
10 Dwóch ludzi przyszło do świątyni, żeby się modlić, jeden faryzeusz a drugi celnik.
11 Faryzeusz stanął i tak w duszy się modlił: Boże, dziękuję Ci, że nie jestem jak inni ludzie, zdziercy, oszuści, cudzołożnicy, albo jak i ten celnik.
12 Zachowuję post dwa razy w tygodniu, daję dziesięcinę ze wszystkiego, co nabywam.
13 Natomiast celnik stał z daleka i nie śmiał nawet oczu wznieść ku niebu, lecz bił się w piersi i mówił: Boże, miej litość dla mnie, grzesznika.
14 Powiadam wam: Ten odszedł do domu usprawiedliwiony, nie tamten. Każdy bowiem, kto się wywyższa, będzie poniżony, a kto się uniża, będzie wywyższony.
15 Przynosili Mu również niemowlęta, żeby na nie ręce włożył, lecz uczniowie, widząc to, szorstko zabraniali im.
16 Jezus zaś przywołał je do siebie i rzekł: Pozwólcie dzieciom przychodzić do Mnie i nie przeszkadzajcie im: do takich bowiem należy królestwo Boże.
17 Zaprawdę, powiadam wam: Kto nie przyjmie królestwa Bożego jak dziecko, ten nie wejdzie do niego.
18 Zapytał Go pewien zwierzchnik: Nauczycielu dobry, co mam czynić, aby osiągnąć życie wieczne?
19 Jezus mu odpowiedział: Czemu nazywasz Mnie dobrym? Nikt nie jest dobry, tylko sam Bóg.
20 Znasz przykazania: Nie cudzołóż, nie zabijaj, nie kradnij, nie zeznawaj fałszywie, czcij swego ojca i matkę.
21 On odrzekł: Od młodości przestrzegałem tego wszystkiego.
22 Jezus słysząc to, rzekł mu: Jednego ci jeszcze brak: sprzedaj wszystko, co masz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie; potem przyjdź i chodź ze Mną.
23 Gdy to usłyszał, mocno się zasmucił, gdyż był bardzo bogaty.
24 Jezus zobaczywszy go /takim/ rzekł: Jak trudno bogatym wejść do królestwa Bożego.
25 Łatwiej jest wielbłądowi przejść przez ucho igielne, niż bogatemu wejść do królestwa Bożego.
26 Zapytali ci, którzy to słyszeli: Któż więc może być zbawiony?
27 Jezus odpowiedział: Co niemożliwe jest u ludzi, możliwe jest u Boga.
28 Wówczas Piotr rzekł: Oto my opuściliśmy swoją własność i poszliśmy za Tobą.
29 On im odpowiedział: Zaprawdę, powiadam wam: Nikt nie opuszcza domu albo żony, braci, rodziców albo dzieci dla królestwa Bożego, żeby
30 nie otrzymał daleko więcej w tym czasie, a w wieku przyszłym - życia wiecznego.
31 Potem wziął Dwunastu i powiedział do nich: Oto idziemy do Jerozolimy i spełni się wszystko, co napisali prorocy o Synu Człowieczym.
32 Zostanie wydany w ręce pogan, będzie wyszydzony, zelżony i opluty;
33 ubiczują Go i zabiją, a trzeciego dnia zmartwychwstanie.
34 Oni jednak nic z tego nie zrozumieli. Rzecz ta była zakryta przed nimi i nie pojmowali tego, o czym była mowa.
35 Kiedy zbliżał się do Jerycha, jakiś niewidomy siedział przy drodze i żebrał.
36 Gdy usłyszał, że tłum przeciąga, dowiadywał się, co się dzieje.
37 Powiedzieli mu, że Jezus z Nazaretu przechodzi.
38 Wtedy zaczął wołać: Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!
39 Ci, co szli na przedzie, nastawali na niego, żeby umilkł. Lecz on jeszcze głośniej wołał: Jezusie, Synu Dawida, ulituj się nade mną!
40 Jezus przystanął i kazał przyprowadzić go do siebie. A gdy się zbliżył, zapytał go:
41 Co chcesz, abym ci uczynił? Odpowiedział: Panie, żebym przejrzał.
42 Jezus mu odrzekł: Przejrzyj, twoja wiara cię uzdrowiła.
43 Natychmiast przejrzał i szedł za Nim, wielbiąc Boga. Także cały lud, który to widział, oddał chwałę Bogu.
Versículos relacionados com Ewangelia Łukasza, 18:
Święty Łukasza 18 przedstawia jedne z najbardziej znanych przypowieści o Jezusie, takich jak faryzeusz i publicana, nieuczciwego sędziego i bogatego człowieka. Rozdział dotyczy również znaczenia wiary i pokory w życiu chrześcijańskim, a także podkreśla potrzebę porzucenia bogactwa i podążania za Jezusem. Poniżej znajduje się pięć wersetów związanych z tymi tematami:
Jakub 4:10: „Upokorz cię przed Panem, a on wyniesie cię”. Przypowieść o faryzeucie i publicana w Łukasza 18:9-14 podkreśla znaczenie pokory przed Bogiem. Ten werset Jamesa wzmacnia tę ideę, podkreślając, że ci, którzy ukorzają się przed Bogiem, zostaną przez niego wywyższone.
Hebrajczyków 11:6: „Teraz bez wiary nie można go zadowolić, ponieważ konieczne jest, aby ten, kto zbliża się do Boga, wierzy, że on istnieje i jest satysfakcją tych, którzy go szukają”. Wiara jest kolejnym ważnym tematem w St. Łukasza 18, szczególnie w przypowieści o uporczywej wdowie w Łukasza 18:1-8. Ten werset Hebrajczyków 11:6 podkreśla znaczenie wiary w życie chrześcijańskie, stwierdzając, że nie można zadowolić Boga bez niego.
1 Tymoteusza 6:10: „Miłość do pieniędzy jest źródłem wszelkiego rodzaju chorób; w tej chciwości niektórzy odbiegli od wiary i przebili się wieloma bólem”. Przypowieść młodych bogatych w Łukasza 18:18-23 podkreśla potrzebę porzucenia bogactwa i podążania za Jezusem. Ten werset 1 Tymoteusza 6:10 wskazuje, że miłość do pieniędzy może prowadzić do usunięcia wiary i wielu bólów.
Mateusza 6:24: „Nikt nie może służyć dwóm dżentelmenom; albowiem on nienawidzi jednego i pokocha drugiego, albo poświęci się jednemu i gardzi drugiemu. Nie możesz służyć Bogu i bogactwu”. Przypowieść o bogatym młodym człowieku odnosi się również do konfliktu między służeniem Bogu a służeniem bogactw. Ten werset Mateusza 6:24 podkreśla, że nie można służyć obu jednocześnie.
Jakuba 1:27: „Czyste i bez religii plamki wobec naszego Boga i Ojca jest takie: odwiedzenie sierot i wdów w ich udrękach i zwolnienie z zepsucia świata”. Przypowiedzka faryzeusza i publicana podkreśla znaczenie pokory i sprawiedliwości, a ten werset Jakuba 1:27 podkreśla, że częścią naszej odpowiedzialności jako chrześcijan jest opieka nad upośledzeniem i zachowanie czystości przed Bogiem.
Fejezetek: