2 Księga Królewska, 24
3. Jedynie z powodu gniewu Pana przyszło to na Judę po to, by go odrzucić od oblicza Jego skutkiem grzechów Manassesa, odpowiednio do wszystkiego, co popełnił.
3. Jedynie z powodu gniewu Pana przyszło to na Judę po to, by go odrzucić od oblicza Jego skutkiem grzechów Manassesa, odpowiednio do wszystkiego, co popełnił.
Rozdział 24 z 2 Królów informuje o upadku Judy przed Babilonem, w tym inwazja króla Nabuchodonozora, oblężenie Jerozolimy i wygnanie króla Joaquima i znacznej części ludu Judy. Aby znaleźć pięć wersetów związanych z tematami omówionymi w tym rozdziale, przeszukał całą Biblię i wybrał:
Jeremiasz 25:9: „Oto, wyślę i zabiorę wszystkie rodziny Północy, mówi Pan i Nabuchodonozor, król Babilonu, mój sługa, i przyniosą ich przeciwko tej ziemi i przeciwko ich mieszkańcom i przeciwko wszystkim tym narodom wokół, a ja całkowicie je zniszczę i sprawię, że będą przedmiotem horroru i gwizdka, zrujnowanych wiecznych. ” Ten werset przewiduje upadek Jerozolimy i inwazję Babilonu, pokazując wierność Boga, aby spełnić Jego obietnice.
Jeremiasz 21:7: „Po tym, mówi Pan, dostarczę Zedekiasza, króla Judy i jego sług, i ludu, a także tych, którzy pozostają w place, miecz i głód, w ręce Nabuchodonozora, króla króla of Babilon, w ręce swoich wrogów, w ręce tych, którzy starają się odebrać swoje życie; i zrani go w drut miecza, nie będzie ich oszczędzić, ani nie będzie miał miłosierdzia ani wstrząsnąć ”. Werset ten wskazuje na karę narzuconą Judę za jej niewierność, w tym wygnanie i śmierć wielu jego mieszkańców.
Lamentacje 1:3: „Juda poszła do niewoli z powodu niepokoju i wielkiej służebności; mieszka między narodami, nie znajduje odpoczynku; wszyscy jego prześladowcy osiągają to wśród jego udręki”. Ten werset opisuje sytuację Judy po wygnaniu, żyjąc jak rozproszony i uciskany naród wśród innych narodów.
Ezechiel 17:12: „Powiedz więc, do zbuntowanego domu, czy nie wiesz, co oznaczają te rzeczy? Powiedz nam: oto król Babilonu do Jerozolimy i zabrał króla i książęta i zabrał ich do Babilonu”. Werset ten odnosi się do wygnania Joaquima i książęta Judy do Babilonu, podkreślając Boga prawość, aby ukarać niewierność ludu.
Psalm 137:1: „Obok rzek Babilonu osiedlamy się tam i płaczemy, kiedy pamiętamy Syjon”. Ten werset opisuje smutek i tęsknotę za ludem Judy przez miejsce, które zostało im zabrane oraz potrzebę zapamiętania Boga i jego przymierza nawet pośród przeciwności.
“O amor e o temor devem sempre andar juntos. O temor sem amor torna-se covardia. São Padre Pio de Pietrelcina
