Katolicka Biblia
 

2 Księga Kronik, 25

13. A żołnierze oddziału, który Amazjasz wycofał ze swej wyprawy na wojnę, rozeszli się po miastach judzkich, od Samarii aż po Bet-Choron, zabijając trzy tysiące ludzi i zabierając wielki łup.

Wersety związane z 2 Księga Kronik, 25:

Rozdział 25 z 2 Kronik opowiada historię Amazjasza, króla Judy i jego wojny z Edomem. Zatrudnił izraelskich żołnierzy, aby Mu pomogli, ale prorok ostrzegł go, że Bóg nie był z nimi. Mimo to Amaziah pokonał Edoma, ale przywrócił ich bogom i kochał ich, rzucając wyzwanie Bogu. Oto pięć wersetów związanych z tematami omówionymi w 2 Kronik 25:

Powtórzonego Prawa 17:17: „Nie będzie też miał wielu kobiet, aby jego serce nie odchylić; ani srebro, ani złoto nie będą się gromadzić w nadmiarze”. Ten werset mówi o potrzebie, aby król nie miał wielu kobiet ani nie gromadzić nadmiernych bogactw, a nie odchylenie od Boga. AMASAIS jednak zgromadził żołnierzy i walczył o pieniądze, ignorując ostrzeżenia Proroka.

Exodus 20:3: „Nie będziesz mieć przede mną innych bogów”. Jest to jedno z dziesięciu przykazań, które podkreśla wyłączność kultu Boga. Amazjasza, po zwycięstwie nad Edomem, przywrócił Edomite Bogów i kochał ich, rzucając wyzwanie Bogu.

2 Królów 14:7: „Zabił dziesięć tysięcy edomitów w dolinie Sal i podbił pieczęć, nazwany go Joceteel, jak jest znany do dziś”. Ten werset opisuje jedno z wojskowych osiągnięć Amazjasza przeciwko Edomowi. To zwycięstwo jest wspomniane w 2 Kronik 25 jako motywacja Amazjasza do zatrudnienia izraelskich żołnierzy.

Przysłów 16:18: „Duma poprzedza ruinę; arogancki duch, upadek”. Ten werset ostrzega przed niebezpieczeństwem dumy i arogancji. Amazjasz stał się dumny po zwycięstwie nad Edomem i nie słyszał ostrzeżenia Proroka Bożego.

2 Kroniki 25:20: „Ale AMASAIS nie chciał go słyszeć, ponieważ z Boga pochodziło z ich uwolnienia w ręce wrogów, ponieważ szukali bogów Edoma”. Ten werset pokazuje upór Amazasza, aby nie słyszeć ostrzeżenia Proroka i tego, jak zignorował konsekwencje swego nieposłuszeństwa wobec Boga.





“Amar significa dar aos outros – especialmente a quem precisa e a quem sofre – o que de melhor temos em nós mesmos e de nós mesmos; e de dá-lo sorridentes e felizes, renunciando ao nosso egoísmo, à nossa alegria, ao nosso prazer e ao nosso orgulho”. São Padre Pio de Pietrelcina