Księga Psalmów, 55
17. A ja wołam do Boga i Pan mnie ocali.
17. A ja wołam do Boga i Pan mnie ocali.
Psalm 55 jest lamentem Dawida w obliczu jego udręki i cierpienia, spowodowanego słowami i zdradliwymi działaniami jego wrogów. Psalmista błaga Boga, aby go uratował i osądził swoich wrogów, ufając, że usłyszy i będzie działał. Poniżej znajduje się pięć wersetów związanych z tematami omówionymi w Psalmie 55:
Psalmy 31:22: „Ale ufam wam, Panie i mówcie, jesteś moim Bogiem”. Dawid wyraża swoje zaufanie do Boga, nawet w trakcie trudności i zdrad.
Psalm 54:4: „Oto Bóg jest moim pomocnikiem; Pan jest tym, który podtrzymuje moje życie”. Psalmista uznaje, że tylko Bóg może go pomóc i utrzymać w czasach niepokoju.
Psalm 56:9: „Kiedy wołam, to moi wrogowie wrócą; to wiem, bo Bóg jest dla mnie”. Dawid ufa, że Bóg go usłyszy i będzie działał na swoją korzyść, co wycofuje swoich wrogów.
Psalm 57:1: „Jest na mnie miłosierdzie, o Boże, ma na mnie litość, ponieważ moja dusza ufa w tobie; i w cieniu twoich skrzydełek, gdy nie przejdą nieszczęścia”. Dawid wzywa do miłosierdzia i boskiej ochrony, wiedząc, że tylko w Bogu może znaleźć schronienie.
Psalm 59:9: „Ale zaśpiewam twoją siłę; rano będę chwalić wasze miłosierdzie radością; bo masz moje wysokie schronienie i ochronę w dniu mojej udręki”. Dawid chwali Boga za swoją siłę i miłosierdzie, uznając, że jest jego schronieniem i ochroną w trakcie cierpienia.
“Não sejamos mesquinhos com Deus que tanto nos enriquece.” São Padre Pio de Pietrelcina
