1 Ach! Jakże sczerniało złoto, zmieniło się złoto najczystsze! Rozrzucone są święte kamienie po rogach wszystkich ulic.
2 Szlachetni synowie Syjonu, cenieni jak czyste złoto, jakże są poczytani za garnki z gliny - robotę rąk garncarza.
3 Nawet szakale pierś dają i karmią swoje młode; a Córa Narodu okrutna jak struś na pustyni.
4 Z pragnienia język ssącego przysechł do podniebienia; maleństwa o chleb błagały - a nie było, kto by im łamał.
5 Ci, co jadali przysmaki, mdleli na ulicach, a strojni niegdyś w purpurę, obrali leże na gnoju.
6 Wyrósł grzech Córy mojego ludu na zbrodnię Sodomy, co padła w jednej chwili, chociaż nie tknięta rękami.
7 Jej młodzieńcy nad śnieg jaśniejsi i bielsi od mleka, ciałem czerwieńsi nad koral, wyglądali jak szafir.
8 Pociemniał ich wygląd na węgiel, na ulicy nie można ich poznać, przylgnęła ich skóra do kości, wyschła jak drewno.
9 Szczęśliwsi mieczem zabici niż ci, co pomarli z głodu, którzy ginęli bezsilni z braku płodów pola.
10 Ręce czułych kobiet gotowały swe dzieci: były dla nich pokarmem w czas klęski Córy mojego ludu.
11 Dopełnił Pan swej zapalczywości, wylał żar swego gniewu; na Syjonie rozpalił płomień, by strawił jego fundamenty.
12 Nie wierzyli królowie świata i nikt z mieszkańców ziemi, że ciemięzca i wróg się wedrze do bram Jerozolimy.
13 Z powodu grzechów jej proroków i przestępstw jej kapłanów, którzy w jej środku rozlali krew sprawiedliwych,
14 po ulicach błądzili jak ślepi, krwią obryzgani; tak iż nie można było dotknąć ich ubrań.
15 Uciekać!, wołano, Nieczysty! Uciekać!, Nie tykać! Gdy uciekli, błądzili wśród pogan, nie mogli [tam] zamieszkać.
16 Rozpędziło ich oblicze Pańskie, już na nich nie patrzy; nie ma się czci dla kapłanów ani litości dla starszych.
17 Dokąd mamy wyniszczać oczy wypatruj ąc na próżno pomocy? Z utęsknieniem wyczekiwaliśmy narodu, który nie mógł nas ocalić.
18 Śledzono nasze kroki, niepodobna wyjść na nasze place. Koniec nasz bliski, dni się wypełniły, tak nadszedł nasz koniec.
19 Prędsi byli nasi prześladowcy od orłów w powietrzu, pędzili za nami po górach, w pustyni na nas czyhali.
20 Pomazaniec Pański - nasze tchnienie - schwytany został w ich doły, a myśmy o nim mówili: W jego cieniu będziemy żyć wśród narodów.
21 Ciesz się i raduj, Córo Edomu, mieszkanko krainy Us. Przejdzie do ciebie ten kielich, upijesz się i obnażysz.
22 Córo Syjonu, twa złość już ustała, [Pan] na wygnanie cię nie pośle. A twoją złość ukarze, Córo Edomu, i grzechy twoje odsłoni.
Versículos relacionados com Lamentacje Jeremiasza, 4:
Lamentacje 4 mówi o zniszczeniu Jerozolimy i karie, którą ludzie cierpią z powodu swoich grzechów. Rozdział opisuje także desperacką sytuację mieszkańców miasta, którzy stali się głodni i cierpiały z innymi formami przemocy. Oto pięć wersetów związanych z tematami omówionymi w lamentacjach 4:
Psalm 137:7: „Pamiętaj, Panie, dzieci Edomu, w dniu Jerozolimy, który powiedział: odkryłem to, odkryłem to do jego fundamentów”. Ten psalm jest lamentacją Żydów, którzy zostali uwięzieni do Babilonu i pamięta cierpienie mieszkańców Jerozolimy. Cytowany werset prosi Boga, aby pamiętał tych, którzy przyczynili się do zniszczenia miasta.
Izajasza 3:8: „Jeruzalem jest zrujnowany, a Judah upadł; po jego języku i dziełach są przeciwko Panu, aby drażnić oczy Jego chwały”. Ten werset opisuje upadek Jerozolimy i Judy i przypisuje winę swoim mieszkańcom z powodu ich grzesznych działań.
Ezechiela 5:10: „Dlatego rodzice zjedzą swoje dzieci pośród ciebie, a ich dzieci zjedzą rodziców; a ja wykonam w waszych osądach, a wszystko, co pozostałości, rozprzestrzeni się na wszystkie wiatry”. Ten werset opisuje ekstremalny głód, który miał miejsce podczas oblężenia Jerozolimy, co doprowadziło ludzi do uciekania się do kanibalizmu.
Lamentacje 4:9: „Ci, którzy zostali zabici miecza, byli szczęśliwsi niż ci, którzy głodowali na śmierć; ponieważ ci, wyczerpani skutkami głodu, powoli strzelali, dopóki nie wygasli, podczas gdy ci, skrzyżowani mieczem, umarli, umarli, Nagle." Ten werset opisuje różnicę między śmiercią, która miała miejsce podczas oblężenia, i stwierdza, że umieranie przez miecz był lepszy niż powolna i bolesna śmierć z powodu głodu.
Jeremiasz 19:9: „Sprawię, że zjedzą ciało ich dzieci i ciało ich córek, a każda zje ciało swojego sąsiada, podczas oblężenia i zaostrzenia, z którymi wycisną swoich wrogów, i tych, którzy Poszukaj ich życia ”. Ten werset jest proroctwem zniszczenia Jerozolimy i stwierdza, że ludzie tak bardzo ucierpią podczas oblężenia, które uciekają się do kanibalizmu, aby przetrwać.
Chapters: