1 Gdy wszyscy królowie amoryccy, mieszkający za Jordanem w zachodniej krainie, i wszyscy królowie kananejscy, zamieszkali wzdłuż morza, usłyszeli, że Pan osuszył wody Jordanu przed Izraelitami, aż się przeprawili, zatrwożyło się ich serce i nie mieli już odwagi wobec Izraelitów.
2 W owym czasie rzekł Pan do Jozuego: Przygotuj sobie noże z krzemienia i ponownie dokonasz obrzezania Izraelitów.
3 Jozue przygotował sobie noże z krzemienia i obrzezał Izraelitów na pagórku Aralot.
4 A ta była przyczyna, dla której Jozue dokonał obrzezania. Wszyscy mężczyźni zdolni do noszenia broni, którzy wyszli z Egiptu, umarli na pustyni, w drodze po wyjściu z Egiptu.
5 Ci bowiem wszyscy z ludu, którzy wyszli, byli obrzezani; natomiast ci z ludu, którzy się urodzili na pustyni w drodze po wyjściu z Egiptu, nie byli obrzezani.
6 Czterdzieści bowiem lat Izraelici błąkali się po pustyni, póki cały naród nie wymarł, mianowicie mężczyźni zdolni do noszenia broni, którzy z Egiptu wyszli, ponieważ nie słuchali głosu Pana. Im bowiem Pan poprzysiągł, że nie pozwoli im ujrzeć tej ziemi, którą poprzysiągł ich przodkom; że da nam ziemię opływającą w mleko i miód.
7 Na ich miejsce wzbudził ich synów i tych Jozue obrzezał. Nie byli oni obrzezani, w drodze bowiem ich nie obrzezano.
8 Gdy więc dokonano obrzezania całego narodu, pozostali oni, odpoczywając w obozie aż do wyzdrowienia.
9 I rzekł Pan do Jozuego: Dziś zrzuciłem z was hańbę egipską. Miejsce to nazwano Gilgal aż do dnia dzisiejszego.
10 Rozłożyli się obozem Izraelici w Gilgal i tam obchodzili Paschę czternastego dnia miesiąca wieczorem, na stepach Jerycha.
11 Następnego dnia Paschy jedli z plonu tej krainy, chleby przaśne i ziarna prażone tego samego dnia.
12 Manna ustała następnego dnia gdy zaczęli jeść plon tej ziemi. Nie mieli już więcej Izraelici manny, lecz żywili się tego roku z plonów ziemi Kanaan.
13 Gdy Jozue przebywał blisko Jerycha, podniósł oczy i ujrzał przed sobą męża z mieczem dobytym w ręku. Jozue podszedł do niego i rzekł: Czy jesteś po naszej stronie, czy też po stronie naszych wrogów?
14 A on odpowiedział: Nie, gdyż jestem wodzem zastępów Pańskich i właśnie przybyłem. Wtedy Jozue upadł twarzą na ziemię, oddał mu pokłon i rzekł do niego: Co rozkazuje mój pan swemu słudze?
15 Na to rzekł wódz zastępów Pańskich do Jozuego: Zdejm obuwie z nóg twoich, albowiem miejsce, na którym stoisz, jest święte. I Jozue tak uczynił.
Versículos relacionados com Księga Jozuego, 5:
Rozdział 5 Księgi Jozuego opowiada moment, w którym lud Izraela dokonuje obrzezania, obserwuje Wielkanoc i zaczyna żywić produktami ziemi obiecanej. Podkreślono znaczenie posłuszeństwa Bogu i odnowienie przymierza ludu z Nim.
Rodzaju 17:11: „Zakładasz ciało waszego napletka, a na drodze przymierza między mną a tobą”. Werset ten mówi o obrzezie, praktyce religijnej, która jest wykonywana przez lud Izraela w Jozuego 5 jako znak przymierza z Bogiem.
Exodus 12:14: „I tego dnia będzie wam pamięci, a będziesz świętować go przez święto Panu; w swoich pokoleniach będziecie go świętować według wiecznego statusu”. Werset ten mówi o instytucji Wielkanocy, która jest obserwowana przez lud Izraela w Jozuego 5 jako jedną z form świętowania przymierza z Bogiem.
Kapłańca 23:10: „Porozmawiaj z dziećmi Izraela i powiedz im, że w wejściu na ziemię dam ci, i podzielisz na jego bałagan, a następnie przyniesiesz sos z pierwszych fruitów Segi”. Werset ten mówi o ofercie pierwszychfruitów, praktyki religijnej obserwowanej przez mieszkańców Izraela w Jozuego 5 podczas jedzenia produktów ziemi obiecanej.
Powtórzonego Prawa 10:16: „Zatem krążył napletek twojego serca, a ty nie stwardniasz szyjki macicy”. Ten werset podkreśla znaczenie odnowienia przymierza z Bogiem nie tylko poprzez praktyki religijne, ale także przez gotowość serca do jej posłuszeństwa.
Psalm 34:8: „Udowodnij i zobacz, że Pan jest dobry; błogosławiony człowiek, który mu ufa”. Ten werset podkreśla znaczenie zaufania do Boga i osobistego doświadczenia z Nim, co jest odnawiane i wzmacniane przez świętowanie praktyk religijnych w Jozuku 5.
Chapters: