1 Pan skierował do mnie te słowa:
2 Synu człowieczy, zadaj zagadkę i opowiedz przypowieść domowi izraelskiemu.
3 Powiesz: Tak mówi Pan Bóg: Orzeł wielki, o skrzydłach rozłożystych i długich piórach, pokryty pstrym pierzem, przyleciał nad Liban i zabrał wierzchołek cedru.
4 Ułamał koniec jego pędów, zaniósł do kraju kupieckiego i złożył go w mieście handlowym.
5 Następnie wziął szczep z tego kraju i zasadził na roli urodzajnej, i umieścił go nad obfitymi wodami, i zasadził jak wierzbę,
6 by rósł i stał się bujną winoroślą - choć niskiego wzrostu - którego pędy zwracały się ku niemu, którego korzenie miały być pod nim. I stał się on krzewem winnym, wytworzył gałązki i wypuścił listowie.
7 Ale był inny wielki orzeł, o wielkich skrzydłach i bogatym upierzeniu. A oto ów krzew z ziemi, gdzie był zasadzony, ku niemu zwrócił swe korzenie, ku niemu zwrócił swe gałązki, aby on je nawadniał.
8 A przecież na roli urodzajnej, nad ściekiem wód obfitych był zasadzony, gdzie mógł puszczać gałązki i wydawać owoc, i stać się wspaniałą winoroślą.
9 Powiedz: Tak mówi Pan Bóg: Czy to się uda? Czy nie wyrwie on jego korzeni? Czy nie oberwie jego owoców? I czy nie uschną wszystkie jego świeże pędy, które puści? A nie potrzeba mu ani mocnego ramienia, ani licznego ludu, aby go wyrwać z korzeniami.
10 Oto go zasadzono. - Czy mu się poszczęści? Czy nie uschnie, gdy wschodni wiatr powieje? Uschnie na roli, na której wypuszczał swe pędy.
11 Pan skierował do mnie te słowa:
12 Mówże do ludu opornego: Czy nie wiecie, co to oznacza? Powiedz: Oto król babiloński nadciągnął do Jerozolimy, pochwycił jej króla i jej książąt i zaprowadził ich do siebie, do Babilonu.
13 Wziął następnie jednego z potomków królewskich, zawarł z nim przymierze i przysięgą go związał, a co znaczniejszych uprowadził z kraju,
14 aby królestwo było bez znaczenia, tak by więcej już nie powstało, by tak mogło trwać, zachowując warunki przymierza.
15 On jednak zbuntował się przeciw niemu, skierował posłów do Egiptu, aby mu dano koni i liczne oddziały. Czy mu się to powiedzie? Czy ocali się ten, który tak postępuje? Czy ten się ocali, co złamał przymierze?
16 Na moje życie - wyrocznia Pana Boga - w siedzibie tego króla, który go wprowadził na tron, a wobec którego przysięgi nie dochował i złamał warunki przymierza, u niego w Babilonie umrze.
17 Nie wspomoże go faraon wielkim wojskiem i licznymi zastępami podczas walki, gdy usypią wały i pobudują wieże, gdzie zginie mnóstwo ludzi.
18 On odrzucił przysięgę i złamał przymierze, bo rękę swą do tego przyłożył, on to wszystko uczynił. Nie ocali się.
19 Dlatego tak mówi Pan Bóg: Na moje życie! [Skutki] odrzucenia mojej przysięgi i złamania mego przymierza sprowadzę na jego głowę.
20 Zarzucę moją sieć na niego, aby wpadł w mój niewód i przywiodę go do Babilonu i tam go osądzę za wiarołomstwo popełnione względem Mnie.
21 Wszyscy zaś najlepsi wśród całego jego wojska zginą od miecza, a Reszta ocalonych zostanie rozproszona na wszystkie wiatry. I poznacie, że przemówiłem Ja, Pan.
22 Tak mówi Pan Bóg: Ja także wezmę wierzchołek z wysokiego cedru i zasadzę, z najwyższych jego pędów ułamię gałązkę i zasadzę ją na górze wyniosłej i wysokiej.
23 Na wysokiej górze izraelskiej ją zasadzę. Ona wypuści gałązki i wyda owoc i stanie się cedrem wspaniałym. Wszystko ptactwo pod nim zamieszka, wszystkie istoty skrzydlate zamieszkają w cieniu jego gałęzi.
24 I wszystkie drzewa polne poznają, że Ja jestem Pan, który poniża drzewo wysokie, który drzewo niskie wywyższa, który sprawia, że drzewo zielone usycha, który zieloność daje drzewu suchemu. Ja, Pan, rzekłem i to uczynię.
Versículos relacionados com Księga Ezechiela, 17:
Ezechiel 17 to rozdział, w którym Prorok używa metafory, aby przedstawić niewierność Izraela w odniesieniu do Boga. Porównuje naród z wielkim cedrem, który zamiast ufać Bogu, szuka wsparcia w innych narodach i bogach, co prowadzi do jego upadku i zniszczenia. Aby znaleźć wersety związane z tematami opisanymi w Ezechiela 17, tematy niewierności, zaufania do innych narodów i upadku. Poniżej znajduje się pięć wersetów wybranych w kolejności bliskości tych tematów:
Jeremiasz 2:13: „Dla mojego ludu popełnili dwa zło: porzucili mnie źródłem żywej wody; i wykopali cysterny, pęknęły cysterny, które nie zatrzymują wody”. Ten werset mówi o niewierności Izraela, porzucając Boga, który jest źródłem życia i radości w poszukiwaniu satysfakcji z innych rzeczy.
Izajasza 30:1-2: „Biada zbuntowanemu dzieciom! - Wyrocznia Pana - które podejmują działanie, ale nie moje, którzy robią przymierza, ale bez mojego ducha, gromadząc grzech nad grzechem!, Szukając schronienia w sile faraona , w cieniu Egiptu szukają schronienia! ” Werset ten potępia zaufanie Izraela do innych narodów, nie szukając przewodnictwa Boga, co powoduje większy grzech i niewierność.
Jeremiasz 13:23: „Czy etiopski może zmienić twoją skórę lub lampart na wasze skazy? Ten werset mówi o nieuchronności upadku Izraela, który przyzwyczaił się do robienia zła i odwrócony od Boga.
Ozeasza 14:3: „Asyria nas nie uratuje, nie będziemy już zmontować koni, nie będziemy już nazywać dziełami naszych rąk. W tobie sierota znajduje współczucie”. Ten werset przedstawia transformację, która powinna nastąpić w Izraelu, która musi porzucić zaufanie do innych narodów i powrócić do Boga, który jest jedynym, który może je uratować.
Izajasza 31:1: „Biada dla tych, którzy schodzą do Egiptu w poszukiwaniu pomocy, którzy ufa koni, samochodami wojennymi, tłumami przewoźników, koni i rycerzy, ale nie pozwalają na święte Izraela, ani nie szukają Lord! " Ten werset wzmacnia przesłanie, że zaufanie do innych narodów i ziemskich rzeczy prowadzi do upadku i zniszczenia, a jedynym bezpiecznym źródłem zbawienia jest Bóg.
Chapters: