1 Pewnego dnia, kiedy nauczał lud w świątyni i głosił Dobrą Nowinę, podeszli arcykapłani i uczeni w Piśmie wraz ze starszymi
2 i zapytali Go: Powiedz nam, jakim prawem to czynisz albo kto Ci dał tę władzę?
3 Odpowiedział im: Ja też zadam wam pytanie. Powiedzcie Mi:
4 Czy chrzest Janowy pochodził z nieba, czy też od ludzi?
5 Oni zastanawiali się i mówili między sobą: Jeśli powiemy: z nieba, zarzuci nam: Dlaczego nie uwierzyliście mu?
6 A jeśli powiemy: Od ludzi, cały lud nas ukamienuje, bo jest przekonany, że Jan był prorokiem.
7 Odpowiedzieli więc, że nie wiedzą, skąd pochodził.
8 Wtedy Jezus im rzekł: To i Ja wam nie powiem, jakim prawem to czynię.
9 I zaczął mówić do ludu tę przypowieść: Pewien człowiek założył winnicę, oddał ją w dzierżawę rolnikom i wyjechał na dłuższy czas.
10 W odpowiedniej porze wysłał sługę do rolników, aby mu oddali jego część z plonu winnicy. Lecz rolnicy obili go i odesłali z niczym.
11 Ponownie posłał drugiego sługę. Lecz i tego obili, znieważyli i odesłali z niczym.
12 Posłał jeszcze trzeciego; tego również pobili do krwi i wyrzucili.
13 Wówczas rzekł pan winnicy: Co mam począć? Poślę mojego syna ukochanego, chyba go uszanują.
14 Lecz rolnicy, zobaczywszy go, naradzali się między sobą mówiąc: To jest dziedzic, zabijmy go, a dziedzictwo stanie się nasze.
15 I wyrzuciwszy go z winnicy, zabili. Co więc uczyni z nimi właściciel winnicy?
16 Przyjdzie i wytraci tych rolników, a winnicę da innym. Gdy to usłyszeli, zawołali: Nie, nigdy!
17 On zaś spojrzał na nich i rzekł: Cóż więc znaczy to słowo Pisma: Właśnie ten kamień, który odrzucili budujący, stał się głowicą węgła?
18 Każdy, kto upadnie na ten kamień, rozbije się, a na kogo on spadnie, zmiażdży go.
19 W tej samej godzinie uczeni w Piśmie i arcykapłani chcieli koniecznie dostać Go w swoje ręce, lecz bali się ludu. Zrozumieli bowiem, że przeciwko nim skierował tę przypowieść.
20 Śledzili Go więc i nasłali na Niego szpiegów. Ci udawali pobożnych i mieli podchwycić Go w mowie, aby Go wydać zwierzchności i władzy namiestnika.
21 Zapytali Go więc: Nauczycielu, wiemy, że słusznie mówisz i uczysz, i nie masz względu na osobę, lecz drogi Bożej w prawdzie nauczasz.
22 Czy wolno nam płacić podatek Cezarowi, czy nie?
23 On przejrzał ich podstęp i rzekł do nich:
24 Pokażcie Mi denara. Czyj nosi obraz i napis? Odpowiedzieli: Cezara.
25 Wówczas rzekł do nich: Oddajcie więc Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu to, co należy do Boga.
26 I nie mogli podchwycić Go w żadnym słowie wobec ludu. Zmieszani Jego odpowiedzią, zamilkli.
27 Wówczas podeszło do Niego kilku saduceuszów, którzy twierdzą, że nie ma zmartwychwstania, i zagadnęli Go
28 w ten sposób: Nauczycielu, Mojżesz tak nam przepisał: Jeśli umrze czyjś brat, który miał żonę, a był bezdzietny, niech jego brat weźmie wdowę i niech wzbudzi potomstwo swemu bratu.
29 Otóż było siedmiu braci. Pierwszy wziął żonę i umarł bezdzietnie.
30 Wziął ją drugi,
31 a potem trzeci, i tak wszyscy pomarli, nie zostawiwszy dzieci.
32 W końcu umarła ta kobieta.
33 Przy zmartwychwstaniu więc którego z nich będzie żoną? Wszyscy siedmiu bowiem mieli ją za żonę.
34 Jezus im odpowiedział: Dzieci tego świata żenią się i za mąż wychodzą.
35 Lecz ci, którzy uznani zostaną za godnych udziału w świecie przyszłym i w powstaniu z martwych, ani się żenić nie będą, ani za mąż wychodzić.
36 Już bowiem umrzeć nie mogą, gdyż są równi aniołom i są dziećmi Bożymi, będąc uczestnikami zmartwychwstania.
37 A że umarli zmartwychwstają, to i Mojżesz zaznaczył tam, gdzie jest mowa "O krzaku", gdy Pana nazywa Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba.
38 Bóg nie jest [Bogiem] umarłych, lecz żywych; wszyscy bowiem dla niego żyją.
39 Na to rzekli niektórzy z uczonych w Piśmie: Nauczycielu, dobrześ powiedział,
40 bo już o nic nie śmieli Go pytać.
41 Natomiast On rzekł do nich: Jak można twierdzić, że Mesjasz jest synem Dawida?
42 Przecież sam Dawid mówi w Księdze Psalmów: Rzekł Pan do Pana mego: Siądź po prawicy mojej,
43 aż położę nieprzyjaciół Twoich jako podnóżek pod Twoje stopy.
44 Dawid nazywa Go Panem: jak zatem może On być [tylko] jego synem?
45 Gdy cały lud się przysłuchiwał, rzekł do swoich uczniów:
46 Strzeżcie się uczonych w Piśmie, którzy z upodobaniem chodzą w powłóczystych szatach, lubią pozdrowienia na rynku, pierwsze krzesła w synagogach i zaszczytne miejsca na ucztach.
47 Objadają oni domy wdów i dla pozoru długo się modlą. Ci tym surowszy dostaną wyrok.
Versículos relacionados com Ewangelia Łukasza, 20:
Rozdział Łukasza zaczyna się od przywódców religijnych przesłuchujących autorytet Jezusa i kończy się lekcją na temat prawdziwego znaczenia miłości i hojności. Niektóre tematy obejmują autorytet Jezusa, odrzucenie przywódców religijnych, odpowiedzialność chrześcijan wobec Boga oraz znaczenie hojności i miłości do sąsiada. Poniżej znajduje się pięć wersetów związanych z tymi tematami:
Psalm 118:22-23: „Kamień, który odrzucili budowniczowie, stał się kamieniem węgielnym. Pochodzi od Pana i jest czymś cudownym w naszych oczach”. Werset ten cytowany jest przez Jezusa w Łukasza 20:17, kiedy nazywa on siebie jako kamień odrzucony przez przywódców religijnych, którzy ostatecznie staną się kamieniem węgielnym.
Izajasza 5:1-2: „Zaśpiewam ukochaną piosenkę mojego przyjaciela o jego winnicy: moja ukochana miał winnicę na żyznym wzgórzu. Vides; i zbudowane pośrodku wieży, a także uczyniłem ją lagą; i miał nadzieję, że da to dobre winogrona, ale dało gniewne winogrona ”. Werset ten jest odwołany w Łukasza 20:9-19 w przypowieści o winnicy, gdzie przywódcy religijni reprezentują złych rolników, którzy odrzucają sługów i zabijają syna właściciela winnicy.
1 Koryntian 6:19-20: „Czy nie wiecie, że twoje ciało jest sanktuarium Ducha Świętego, które mieszka w tobie, od Boga, i że nie jesteście sobą? Ponieważ zostałeś kupiony według ceny; Bóg w twoim ciało. " Ten werset podkreśla odpowiedzialność chrześcijan w stosunku do ich ciała i tego, jak powinni go użyć do chwały Boga. Odnosi się to do Łukasza 20:25, gdzie Jezus uczy poddać się Cezarowi, czym jest Cezar i Bogu, co jest Boga.
Przysłów 11:24-25: „Są tacy, którzy się rozprzestrzeniają i wciąż są do tego dodawane; i są tacy, którzy zachowują więcej niż tylko, ale jest to do jej straty. Hojna dusza będzie się rozwijać, a kto daje się picie, zostanie odrzucone. ” Ten werset podkreśla znaczenie hojności i tego, jak może to przynieść błogosławieństwa osobie. Odnosi się to do historii biednej wdowy w Łukasza 20:45-21:4, który przekazał wszystko, co miał i otrzymał pochwałę Jezusa za jego hojność.
Izajasza 8:14: „Będzie jak sanktuarium, ale także jako przeszkoda i skała, która upada. Dla nich oboje, zarówno dla Izraela, jak i dla domu Judy, będzie pułapką i pułapką i Bond. " Ten proroczy werset opisuje dualność Jezusa jako schronienie dla niektórych i przeszkadzającą blokowi dla innych, coś, co podchodzi w rozdziale 20 Łukasza.
Chapters: