Ewangelia Łukasza, 20

1. Pewnego dnia, kiedy nauczał lud w świątyni i głosił Dobrą Nowinę, podeszli arcykapłani i uczeni w Piśmie wraz ze starszymi

2. i zapytali Go: Powiedz nam, jakim prawem to czynisz albo kto Ci dał tę władzę?

3. Odpowiedział im: Ja też zadam wam pytanie. Powiedzcie Mi:

4. Czy chrzest Janowy pochodził z nieba, czy też od ludzi?

5. Oni zastanawiali się i mówili między sobą: Jeśli powiemy: z nieba, zarzuci nam: Dlaczego nie uwierzyliście mu?

6. A jeśli powiemy: Od ludzi, cały lud nas ukamienuje, bo jest przekonany, że Jan był prorokiem.

7. Odpowiedzieli więc, że nie wiedzą, skąd pochodził.

8. Wtedy Jezus im rzekł: To i Ja wam nie powiem, jakim prawem to czynię.

9. I zaczął mówić do ludu tę przypowieść: Pewien człowiek założył winnicę, oddał ją w dzierżawę rolnikom i wyjechał na dłuższy czas.

10. W odpowiedniej porze wysłał sługę do rolników, aby mu oddali jego część z plonu winnicy. Lecz rolnicy obili go i odesłali z niczym.

11. Ponownie posłał drugiego sługę. Lecz i tego obili, znieważyli i odesłali z niczym.

12. Posłał jeszcze trzeciego; tego również pobili do krwi i wyrzucili.

13. Wówczas rzekł pan winnicy: Co mam począć? Poślę mojego syna ukochanego, chyba go uszanują.

14. Lecz rolnicy, zobaczywszy go, naradzali się między sobą mówiąc: To jest dziedzic, zabijmy go, a dziedzictwo stanie się nasze.

15. I wyrzuciwszy go z winnicy, zabili. Co więc uczyni z nimi właściciel winnicy?

16. Przyjdzie i wytraci tych rolników, a winnicę da innym. Gdy to usłyszeli, zawołali: Nie, nigdy!

17. On zaś spojrzał na nich i rzekł: Cóż więc znaczy to słowo Pisma: Właśnie ten kamień, który odrzucili budujący, stał się głowicą węgła?

18. Każdy, kto upadnie na ten kamień, rozbije się, a na kogo on spadnie, zmiażdży go.

19. W tej samej godzinie uczeni w Piśmie i arcykapłani chcieli koniecznie dostać Go w swoje ręce, lecz bali się ludu. Zrozumieli bowiem, że przeciwko nim skierował tę przypowieść.

20. Śledzili Go więc i nasłali na Niego szpiegów. Ci udawali pobożnych i mieli podchwycić Go w mowie, aby Go wydać zwierzchności i władzy namiestnika.

21. Zapytali Go więc: Nauczycielu, wiemy, że słusznie mówisz i uczysz, i nie masz względu na osobę, lecz drogi Bożej w prawdzie nauczasz.

22. Czy wolno nam płacić podatek Cezarowi, czy nie?

23. On przejrzał ich podstęp i rzekł do nich:

24. Pokażcie Mi denara. Czyj nosi obraz i napis? Odpowiedzieli: Cezara.

25. Wówczas rzekł do nich: Oddajcie więc Cezarowi to, co należy do Cezara, a Bogu to, co należy do Boga.

26. I nie mogli podchwycić Go w żadnym słowie wobec ludu. Zmieszani Jego odpowiedzią, zamilkli.

27. Wówczas podeszło do Niego kilku saduceuszów, którzy twierdzą, że nie ma zmartwychwstania, i zagadnęli Go

28. w ten sposób: Nauczycielu, Mojżesz tak nam przepisał: Jeśli umrze czyjś brat, który miał żonę, a był bezdzietny, niech jego brat weźmie wdowę i niech wzbudzi potomstwo swemu bratu.

29. Otóż było siedmiu braci. Pierwszy wziął żonę i umarł bezdzietnie.

30. Wziął ją drugi,

31. a potem trzeci, i tak wszyscy pomarli, nie zostawiwszy dzieci.

32. W końcu umarła ta kobieta.

33. Przy zmartwychwstaniu więc którego z nich będzie żoną? Wszyscy siedmiu bowiem mieli ją za żonę.

34. Jezus im odpowiedział: Dzieci tego świata żenią się i za mąż wychodzą.

35. Lecz ci, którzy uznani zostaną za godnych udziału w świecie przyszłym i w powstaniu z martwych, ani się żenić nie będą, ani za mąż wychodzić.

36. Już bowiem umrzeć nie mogą, gdyż są równi aniołom i są dziećmi Bożymi, będąc uczestnikami zmartwychwstania.

37. A że umarli zmartwychwstają, to i Mojżesz zaznaczył tam, gdzie jest mowa "O krzaku", gdy Pana nazywa Bogiem Abrahama, Bogiem Izaaka i Bogiem Jakuba.

38. Bóg nie jest [Bogiem] umarłych, lecz żywych; wszyscy bowiem dla niego żyją.

39. Na to rzekli niektórzy z uczonych w Piśmie: Nauczycielu, dobrześ powiedział,

40. bo już o nic nie śmieli Go pytać.

41. Natomiast On rzekł do nich: Jak można twierdzić, że Mesjasz jest synem Dawida?

42. Przecież sam Dawid mówi w Księdze Psalmów: Rzekł Pan do Pana mego: Siądź po prawicy mojej,

43. aż położę nieprzyjaciół Twoich jako podnóżek pod Twoje stopy.

44. Dawid nazywa Go Panem: jak zatem może On być [tylko] jego synem?

45. Gdy cały lud się przysłuchiwał, rzekł do swoich uczniów:

46. Strzeżcie się uczonych w Piśmie, którzy z upodobaniem chodzą w powłóczystych szatach, lubią pozdrowienia na rynku, pierwsze krzesła w synagogach i zaszczytne miejsca na ucztach.

47. Objadają oni domy wdów i dla pozoru długo się modlą. Ci tym surowszy dostaną wyrok.