Księga Hioba, 37
1. A na to drży moje serce, zda się, że z piersi wyskoczy.
2. Tego huku pilnie słuchajcie, grzmotu, co z ust Jego wychodzi.
3. Pod całym niebem latać każe błyskawicy, po krańce ziemi jej światło.
4. Potem nastaje huk straszny, to grzmot zesłał Wszechmocny; nie wstrzymał go, bo ciągle go słychać.
5. A Bóg cudownie grzmi swoim głosem, działając cuda niepojęte.
6. Śniegowi mówi: Padaj na ziemię!, ulewie i deszczowi: Bądźcie mocne!
7. Ludzi zamyka po domach, by każdy rozważał Jego dzieła.
8. Zwierzęta zaszyte w kryjówkach nocują w swych legowiskach.
9. Burza przychodzi z komory, zima nadciąga z północy,
10. mróz dany z tchnienia Bożego i lodem ścięta powierzchnia wody.
11. Blask Jego chmury rozpędza, słońce rozprasza obłoki.
12. Tu i tam ono krąży, idzie, by spełnić zlecenia. Wszystkie nakazy wykona na całej powierzchni ziemi,
13. jako upomnienie czy łaska lub jako miłosierdzie wysłane.
14. Posłuchaj, Hiobie, zaczekaj! A cuda Boże zrozumiesz.
15. Czy wiesz, jak Bóg rozkazuje, jak świeci z chmur błyskawicą?
16. Czy wiesz, jak w powietrzu mgły wiszą? Te cuda są pełne mądrości.
17. Ubranie twoje gorące, gdy ziemia spoczywa bez wiatru.
18. Potrafisz z Nim niebiosa rozciągać, twarde jak lustro z metalu?
19. Poucz nas, co Mu odpowiedzieć, w ciemności nie możemy się bronić.
20. Czy trzeba Mu zgłosić: Chcę mówić? Musi Mu człowiek powiedzieć, że ginie?
21. Nie widać teraz światłości, jaśnieje poza chmurami. Zawieje wiatr i je rozpędzi.
22. Z północy przychodzi blask złoty, to Boga straszliwy majestat.
23. Wszechmocny jest - któż Go dosięże? Pełen potęgi, świętości, bogaty w prawość, nie w ucisk.
24. Stąd Go się ludzie lękają. Nie zważa na wszystkich mądrych sercem.
